Zwerven door Quito

De eerste foto's van het rondzwerven door Quito staan online!

http://www.facebook.com/album.php?aid=2056721&id=1256164210&l=e53525734b

Bijna alles gaat vanzelf...

Inmiddels ben ik al een paar dagen druk bezig met genieten van Quito. Ik had van begin af aan een hostel in het nieuwe gedeelte van de stad, wat vol zit met hotelletjes, restaurantjes, internetcafe's en clubs. Wel prettig om hier te beginnen, de cultuurschock is zowat nihil...

Zoals jullie weten had ik mijn tas niet meteen. Na drie vliegveldbezoekjes en heel veel bellen heb ik dan uiteindelijk vanochtend mijn tas mogen ophalen. Feest alom, tot bleek dat hij onderweg ergens is opengemaakt. Mijn boeken, zakmes en mijn harde schijf zijn eruit gehaald. Dat was wel even schrikken, tot zover het vertrouwen in alle vliegtuigmaatschappijen! Vooral de harde schijf is een gemis, daar stond zowat alles op wat ik de afgelopen jaren aan foto's, werkstukken en documenten heb verzameld. Hopelijk kan ik een deel straks thuis nog terugvinden, anders is het helaas pindakaas.

Na een paar uur vloeken op eerst het vliegveld, daarna Quito, daarna Ecuador en vervolgens heel Zuid Amerika, heb ik me er maar bij neer gelegd. Het voelt een beetje jammer om mijn reis zo te beginnen in een momenteel niet zo heel gastvrij aanvoelend land, maar ik ben hier gekomen om te genieten van alle goede dingen, dus dat ga ik dan ook maar doen!

Daarmee begin ik morgen alvast, tijd om naar een ander hostel te gaan! Ondanks dat ik me daar in Nepal wel in kon vinden, merk ik dat ik niet meer heel veel heb met de blote voeten mensen. De mensen diepicknickkleden dragen alsof het enige vorm heeft als kleding, die mutsen op hebben terwijl je levend wegschroeit en die zelfs nog klagen als de taxirit een cent omhoog gaat in prijs. Misschien liggen mijn standaarden te hoog, word ik te oud of lig ik te lang uit de backpackersscene, maar ik ben van mening dat je er ook gewoonleuk uit kunt zien en best op het terras een biertje kunt drinken in plaats van te lurken uit een fontein. Afin, jullie kunnen je nu iets voorstellen bij de medegasten in het hostel hier, tijd voor iets nieuws dus!

Vanaf morgen dus naar het oude gedeelte van Quito waar waarschijnlijk veel mooie dingen te zien zijn. Daar wil ik ook Spaanse les gaan volgen, ondanks dat ik hier vloeiend Spaans spreek (min of meer dan), moeten ze vooral niets terugzeggen, want dat comprende ik niet. Dus op naar de les maar! Volgende keer wat meer over Quito en hopelijk wat foto's!

Hasta Luego!

Hola Quito!

Ja hoor, ik ben geland! Althans, letterlijk dan, figuurlijk moet ik nog een beetje acclimatiseren...

De vlucht is prima gegaan. Nadat Pap, Wouter en Emile me naar Brussel hadden gebracht, ben ik met de trein naar Parijs gegaan. Vanuit daar had ik een vlucht naar Caracas, de hoofdstad van Venezuela. Door een fout met het ticket moest ik eerste klas vliegen... Het leven van een backpacker is zwaar met filmpjes en champagne....!

In Venezuela moest ik zeven uur wachten totdat ik door kon vliegen naar Quito. Ik kan je vertellen, dan heb je het vliegveld wel (een keer of 9) gezien! Om 22 uur lokale tijd kon ik weer het vliegtuig in en om 24 uur landde ik in Quito. Daar aangekomen bleek mijn tas zijn eigen weg te zijn gegaan, we gaan er vanuit dat hij besluit om me over een paar dagen toch maar te vergezellen. Gelukkig had ik de belangrijkste dingen wel in mijn handbagage en kan ik wel even overleven.

Om 2.30 uur kwam ik bij het hostel aan. Ook daar was het zaterdagnacht en was het uitgaansleven in volle gang. ´I Gotta a Feeling´ in het spaans en veel stampende herrie. Uiteindelijk nog niet heel veel geslapen, maar de komende dagen een beetje relaxt wennen en dat komt helemaal goed!

Eerste indrukken zijn prima; de koffie smaakt goed, de zon schijnt en de huisjes hebben allemaal gezellige kleurtjes. Ik ga me wel vermaken!
Ik hou jullie op de hoogte!

Zenuwen

'(in het mv) psychische gesteldheid: in de ~en zitten zenuwachtig, onzeker zijn; stalen ~en hebben goed tegen spanning kunnen.'

Ik geloof niet dat ik over het stalen gedeelte bezit... Weinig slaap, veel dromen, een huis vol lijstjes en dozen en hersenactiviteit op factor tien. Of het nou komt van alle vaccinaties of door spanning weet ik niet precies, maar het idee dat er de komende tijd wel heel veel gaat veranderen helpt niet bij mijn (momenteel afwezige) relaxte toestand.

Gelukkig worden de gespannen en melancholische momenten overstemd door gruwelijk veel zin in de hele reis. Nog 18 dagen en dan zit ik in een vreemde stad waar hetuiteraard enorm zonnig is. Nieuwe mensen ontmoeten, leven op verse fruitsapjes, mooie gebouwen bekijken en in alle vrijheid rondslenteren. Niemand die zegt wat ik moet doen, nergens heen waar ik heen zou moeten en doen waar ik op dat moment zin in heb, heerlijk!

Daarvoor wil ik best een hoop nachten en hersencellen opofferen, nog maar even en dan gruwelijk jaloersmakend genieten!

100 of 1?

Ik geloof dat het is begonnen. De tijd van lijstjes, van het zwerven in gedachten tijdens gesprekken en van het nachtelijke moment waarop je besluit dat je toch echt niet kan slapen.
De een zal het zenuwen noemen, de ander neurotisch.
Het zijn de momenten waarop ik bedenk wat ik allemaal nog moet doen voor ik vertrek, of me afvraag of 'op de bonnefooi' nou het meest grandioze idee is wat ik heb gehad.

Mijn HBO diploma heb ik vannmiddag mogen ontvangen. Voor zover ik nog niet gevierd had dat ik min of meer afgestudeerd was, kan dat nu echt beginnen. Nu hoef ik écht niets meer te doen en kan ik met alle zekerheid die ik heb vertrekken. Dat is mooi, zou je denken.

Uiteraard kan ik daar niet echt tegenin gaan, maar een beetje spannend is het wel. Natuurlijk heb ik de afgelopen tijd hard geroepen tegen iedereen die het (niet) horen wilde wat mijnstoere plannen zijn en heb ik aangehoord hoe dapper het is. Iedere keer kijk ik erbij alsof het me geen enkele moeite kost, ieder half uur daarna word ik langzaam wat stiller....
Nooit gedacht dat ik heel hoogstaand Kluun nog eens zou citeren, maar hij heeft ooit ergens geschreven; 'Er zijn altijd 100 redenen te bedenken waarom je iets niet zou doen. Juist die ene reden om iets wel te doen moet je motivatie zijn'. Die 100 redenen spoken behoorlijk door m'n hoofd nu, om 3.59 uur. Positieve spanning? Totale blinde paniek? Onzekerheid?

Toch maar weer wat lijstjes maken en daarna in het donker hard op zoek naar die ene reden.
Positieve spanning klinkt me het beste, want stiekem ben iktoch blij dat het is begonnen...

"En? Hoe is het met de liefde?"

Hoe vaak kan zo'n vraag gesteld worden vraag je je af? En hoe belangrijk schijnt het te zijn?
Steeds meer mensen in de omgeving gaan trouwen, samenwonen en krijgen kinderen. En hoe blij ik ook voor ze ben, ik zou voorlopig nog lang niet met ze willen ruilen. Iemand met wie je altijd rekening moet houden, iemand aan wie je je moet verantwoorden, discussies over 'samen uit samen thuis... ' Dat mag van mij nog wel even uitblijven.

Maar toch blijkt deze uitleg vaak niet genoeg voor mensen. Want, is alles wat je doet niet pas leuk als er een partner bij is? Leuk hoor, dat studeren, maar heb je op je studie nog niemand ontmoet? En die reis, moet je doen. Kun je daarna mooi op zoek naar een baan en... ja hoor, een partner.

Maar, beste mensen; misschien geloof je het niet meteen, maar sommige mensen zijn echt heel gelukkig. Zonder katten, kinderen of partners. Sommigen worden enorm blij van rondreizen,vreemden ontmoeten en dingen zien. Anderen vinden het heerlijk om alleen thuis te komen zonder meteen in gesprek te moeten.
En aan alle beste mensen om me heen; ondanks dat ik er nog lang niet klaar voor ben vind ik al jullie lieve of mooie (allebei schijnt niet te kunnen) baby's nu al leuk. Ik ga ze enorm verwennen en ze gezellige woorden leren!

Maar wel pas als ik terug ben. Van mijn reis, die ikzonder vertrouwde mensenga maken. Waar ik mezelf nog beter leer kennen en nog onafhankelijker word.
Helemaal, heerlijk en gewenst alleen.

Weer wat dichterbij

Iedere dag is weer een stapje dichterbij september, maar soms zijn er stappen die net iets groter zijn dan één dag. Het inleveren van mijn scriptie bijvoorbeeld; met een grote lach op mijn gezicht heb ik mijn spel aan de balie afgegeven.
Mijn stage duurt nog maar twee weken, dan is ook die periode afgerond. En ik heb een heerlijk weekend in Boedapest achter de rug, wat de zin om weg te gaan nog meer heeft vergroot!

Iemand vroeg me laatst wat nou eigenlijk mijn doel was om te gaan. Moet je een doel hebben, vraag ik me af? Mag je pas terugkomen als je 10 bergen hebt beklommen? Of 25 culturen hebt leren kennen? Of wanneer je 15 steden van je lijstje kunt afstrepen?
Wat mij betreft heb ik niet zoveel doelen. Ik wil doen, zien, genieten... Me niet druk maken om de file's, of keuzes maken tussen kroegen en bank hangen. Geen mensen die dingen van je verwachten maar iedere dag doen waar je op dat moment zin in hebt.

Nog maar 141 dagen.

Aftellen

Vanaf wanneer mag je aftellen? Vanaf het moment dat je ticket geboekt hebt? In dat geval zou het al mogen... Vanaf het moment dat je de koffer ingepakt hebt? Dat duurt nog wel even...
Er zijn momenten dat ik extra aftel. Momenten waarop het even niet lekker loopt met vrienden. Of momenten waarop je ziek in bed ligt, terwijl de regen maar op het dak blijft komen.
Maar soms, soms zijn er van die momenten dat ik besef wat ik hier ga missen. Gezellige feestjes, roeien op de grote markt en het rondbanjeren op Mariendal.

Ik geniet nu extra van die leuke momenten en terwijl ik weer eens door de regen fiets, krijg ik vooral heel veel zin om weg te gaan. Nog maar 194 dagen.