Over Water, Omkopen en Bare Flesh

De dag dat ik het vorige verhaal heb geplaatst vloog ik 's avonds naar Buenos Aires. Daar zag ik Cat weer en bracht ik een paar dagen door voordat we naar het noorden vertrokken. Ik kon m'n draai niet echt vinden in BA, Antarctica zat nog vers in mijn gedachten en ik vond het veel te druk, te warm en te oppervlakkig. Gelukkig gingen we na een paar dagen weer door, op naar de watervallen van Iguazu! Deze watervallen liggen op de grenzen van Argentinië, Paraguay en Brazilië en er komen veel toeristen op af. Dat is niet voor niks, de watervallen waren ongelooflijk! Ze zijn zo groot en indrukwekkend dat je er een paar dagen voor nodig hebt om alles te kunnen zien. Na een paar dagen daar doorgebracht te hebben gingen we ieder onze eigen kant op; Cat vertrok weer terug naar Buenos Aires en ik ging richting Paraguay. Begin maart komen Guido en Christel me opzoeken in Peru en Bolivia dus ik zocht een makkelijke en goedkope manier om richting Lima te reizen. Paraguay is niet echt bekend als toeristische trekpleister, maar wie weet lagen er wel wat verrassingen op me te wachten... En dat bleek zeker te kloppen! Bij de grens heb ik voor het eerst een agent omgekocht, was persoonlijk erg trots op deze backpacker eigenschap! Ik had namelijk geen ‘entry' stempel gekregen, maar zonder deze stempel zou ik ook het land niet meer uitkomen... Dus de volgende dag weer terug naar de grens gegaan en voor 100.000 Guarani (toch zeker zo'n 14 en een halve euro) alsnog een stempel geregeld.

Vervolgens belandde ik in Encarnación, waar het carnaval bleek te zijn. Ik had daar niet echt hoge verwachtingen van, maar dat bleek onterecht te zijn! Overal in de stad was muziek te horen, en vreemd genoeg is sneeuwspray een veel gebruikte traditie bij het carnaval. Een zoektocht naar een restaurant bezorgde me al een natte outfit, want als enige toerist was ik een makkelijk doelwit... Gelukkig waren de sprays op straat te koop en maakte ik snel veel nieuwe vrienden door samen met wat jongeren de auto's te besneeuwen... Dat bracht toch wel een beetje het gemene kind in me naar boven, had er verdacht veel plezier in!

's Avonds was de officiële parade en ook dat bleek mijn verwachten enorm te overtreffen. Stel je carnaval in Rio voor en het was vergelijkbaar... Veel ‘bare flesh' zoals de Lonely Planet het mooi omschreef, sambamuziek, sneeuwspray en urenlang dansen op de tribunes... Wellicht dit jaar zonder de Dikdakkers, maar ik had er erg veel plezier in! Er bleek een ‘Hollandse' wagen te zijn, het thema snap ik nog steeds niet helemaal, maar toen de dansers doorhadden dat ik uit Nederland kwam (met dank aan alle mensen om me heen die dat naar de wagen schreeuwden) werd ik uitgenodigd om mee te dansen... De legging onder mijn rok moest uit, ik kreeg hakken aan van een ander en ik had teveel shirts aan, maar na een volledige glitterspraybus op me te hebben leeggespoten was ik dan toch goedgekeurd! Het was echt enorm leuk om dat te doen, een bijzondere ervaring! Gelukkig duurde deze ervaring niet de hele parade lang, na vijf maanden slippers zijn hakken een soort marteling... Maar wel leuk!

Na nog een avond carnavallen besloot ik de bus te nemen naar de hoofdstad Asunción, kijken wat daar te doen was. Vooral de zon was daar druk bezig, het was 42 graden! Ik was niet heel functioneel daar, heb gezien wat ik volgens de reisgids behoorde te zien en verder heb ik vooral het zwembad in het hostel héél goed verkend... moet ook gebeuren!
Na een paar dagen Asunción was ik klaar voor de lange reis naar La Paz, terug naar de hoofdstad van Bolivia. Helaas bleek dit een stuk lastiger dan gepland... Ik vertrok zaterdagavond vanuit Paraguay en kwam zondagnacht aan in Santa Cruz, een andere stad in Bolivia. Onderweg bleek dat het zo enorm geregend had dat er overal overstromingen waren waardoor de bus regelmatig moest wachten of een andere route moest nemen. Aangekomen in Santa Cruz kon ik wel meteen een bus nemen naar Cochabamba, maar vanuit daar reed weer niks naar La Paz. Afin, uiteindelijk heeft het me 64 uur gekost om er te komen, maar ik was er!

In La Paz bleken een aantal mensen rond te lopen die ik eerder ontmoet had tijdens mijn reis, dus na een paar dagen gezellige etentjes en leuke feestjes kon ik dan eindelijk naar Lima, eindelijk kwamen mijn lieve vrienden aan! Na wederom een busreis en een nachtje rust was ik uiteraard veel te vroeg op het vliegveld. Na een uur wachten had ik al 100 twijfels in mijn hoofd gehaald; was dit het enige vliegveld in Lima? Zit ik een uur verkeerd? Heb ik ze al gemist? Maar nee hoor, uiteindelijk kwamen ze dan toch de deuren door en na een paar traantjes kon de reis samen dan echt beginnen!

Na een paar dagen rusten en bijkletsen in Lima vertrokken we naar Huancachina waar we weer een dagje sandboarden boekten. Voor mij de tweede keer net zo leuk als de eerste, nog steeds super om met grote snelheden van een veel te hoge zandduin af te glijden! Ondertussen zijn we in Cusco belandt, vanuit hier gaan Guido en Chris Macchu Picchu bezoeken terwijl ik mijn uitgaven hier beperk door vooral lekker te niksen en te lezen... Heerlijk om weer met ze samen te zijn! Pas nu we weer ouderwetse grapjes maken, heerlijk inhoudsloze tijdschriften kunnen afzeiken en elkaar kunnen vervelen realiseer ik pas hoe erg ik vrienden gemist had... Ik geniet van iedere minuut!

Nieuwe foto's zijn te zien in het album van Argentinië, Uruguay en Paraguay; http://www.facebook.com/album.php?aid=2075497&id=1256164210&l=8df5672852 en Peru: http://www.facebook.com/album.php?aid=2067804&id=1256164210&l=62f9f22127

Over Google, Gesta en Woorden

Tot nu toe geniet ik nog steeds met volle teugen van het reizen. Inmiddels ben ik bijna vijf maanden onderweg, met een klein dipje achter de rug. Rond oudejaarsavond, een periode waarin ik veel vrienden regelmatig sprak en waarin duidelijk werd dat ik toch behoorlijk wat gezellige feestjes miste. Daarnaast gingen bijna alle mensen waar ik een tijd mee gereisd had rond die tijd naar huis. Het was raar om te bedenken dat we rond dezelfde tijd waren begonnen en dat zij nu alweer naar huis gingen, terwijl ik nog niet op de helft ben... Het mooie was dat het voor mij een beetje een beangstigende gedachte was, terwijl zij graag met mij zouden willen ruilen. Daar had ik nog niet echt aan gedacht, en vanaf dat moment was de dip dan ook klaar. Ook een grote hulp was het verschil tussen stad en platteland, ik was een beetje klaar met alle steden en was dan ook als een kind zo blij toen we Patagonië in kwamen. Toch de Galderse roots!

De mensen die ik ben tegengekomen en nog steeds tegenkom blijven me verrassen en vooral inspireren. Nigel, die me toevertrouwde dat hij tot 8 jaar geleden doodsbang was om vader en ‘dus' burgerlijk te worden, maar nu al jarenlang rondreist met zijn vrouw en zijn zoontje van 7. Volgens hem hoeft je leven helemaal niet te veranderen zolang je zelf bepaalt hoe je je kind op wil voeden. Simon, die door weer, wind en de Andes vanaf Ecuador naar Ushuaia fietst om geld op te halen voor het locale kankerfonds in Engeland. Ai, die overal zo enorm enthousiast over is en wel zo gruwelijk veel foto's neemt dat ik nog niet weet of het me irriteert of dat ik er iets van kan leren. Lynda en Lisa die met hun dochter een wereldreis maken. De dochter hoeft niet naar school, ze leert op reis de meest belangrijke zaken; openstaan voor iedereen, zelfvertrouwen en een hele hoop kennis over de wereld en de mensen die daarin wonen. Ina, die op een organische, veganistische, biologische of andere te gezonde farm vlinders bestudeert. Ik moet bekennen dat ik een beetje mijn bedenkingen had over het precieze nut daarvan, maar och, iemand moet toch zich inzetten voor de vlinders...
Allemaal mensen die mijn reis bijzonder maken en waarvan iedereen een hoop kan leren. Ik hoop nog veel van dat soort mensen te mogen ontmoeten tijdens de komende tijd, op naar de volgende vijf maanden!

Na nog een paar dagen de toerist uit te hebben gehangen in Buenos Aires ben ik op 4 januari met de bus vertrokken naar Santiago. Daar zou ik Cat weer zien en vanaf daar zouden we samen doorreizen naar het zuiden. Om redenen die ik me niet precies meer kan herinneren had Cat bedacht dat het niet handig zou zijn als we elkaar halverwege zouden zien, dus werd het ‘rock paper scissors' en een paar dagen later bevond ik me in een bus op weg naar Chili. De busrit duurde 24 uur, inmiddels een eitje. We hebben een paar nachten in Santiago doorgebracht en hebben een paar dagtripjes gemaakt naar omliggende steden.

Vanuit Santiago zijn we vertrokken naar Pucon, een klein stadje waar een hele hoop te doen is. Het voelde als een soort mini Zwitserland, houten chaletjes, bergen er omheen en een frisse wind. We hebben ruim gebruik gemaakt van alle mogelijkheden; we hebben tussen bomen en over rivieren geziplined en gehydrospeed. (Google momentje)

Na Pucon zijn we doorgereisd naar Chiloë, een eiland in Chili waar langzaamaan Patagonië begint; the Lake District. Chiloë viel voor ons een beetje tegen, Cat was ziek en het regende nogal. Ik heb nog een kleine trekking gelopen rondom de ‘palafitos', de woningen op palen die het eiland omringen.
Na twee nachten kregen we zin om weer de grens over te gaan; wie wil nou niet urenlang wachten, vreemd aangekeken worden en moeilijke en onverstaanbare vragen moeten beantwoorden voor een stempel? Op naar Bariloche dus! Waar Pucon al een beetje op Zwitserland leek, deed Bariloche nog meer zijn best om Europees aan te doen. Je kon met Sint Bernardshonden op de foto, er waren houten kerkjes en ook hier werd heerlijke chocolade gemaakt. We zaten in een geweldig hostel op 10 hoog, waardoor we iedere ochtend wakker werden met een enorm uitzicht over de bergen, het stadje en het meer. We bleven hier een stuk langer dan gepland, dit hostel was voor mij tot nu toe veruit het beste hostel waar ik ben geweest! We huurden een auto voor een paar dagen en reden ‘the 7 lakes route', een route langs... Je raadt het al. Helaas regende het de twee volle dagen en hebben we vooral de lakes verder gevuld zien worden, maar we hadden de grootste lol met onze corsa zonder vering en Cat die volledig aan de verkeerde kant van de weg reed zoals het een echte Engelse betaamt. Na nog een dag Bariloche namen we dan toch echt met pijn in ons hart afscheid van het heerlijke hostel en vertrokken we naar El Calafate. Dit voelde als een behoorlijke reis op zich, 32 uur in de simpelste bus was precies 3 uur een pretje. De overige 29 uur waren vooral pijnlijk en lang, maar uiteindelijk kwamen we dan toch midden in de nacht aan in de stad die zich officieel in Patagonië bevindt. El Calafate is een klein stadje met vooral één grote attractie, de enorme gletsjer ‘Perito Moreno'. We hebben deze gletsjer ten volle benut; een boottocht erheen, een trekking erop en een uitzicht erover. Vooral de trekking was echt super, hoe vaak loop je nou op een gletsjer?
De laatste avond in El Calafate zijn we enorm chique uit eten geweest, we moesten namelijk vieren dat het onze laatste avond samen was... Vervolgens hebben we nog een gokje gewaagd in het plaatselijke casino, wat ons toch weer een paar gratis wijntjes opleverde!

De volgende dag namen we nog samen de bus naar Rio Gallegos en vanaf daar vertrok Cat naar Buenos Aires en ik naar Ushuaia. Dat is de meest zuidelijke stad ter wereld, en dat bleek ook wel tijdens de busreis. We moesten een stuk door Chili en dus wéér die akelige grens over. Vanuit Bolivia kun je alles alle kanten op smokkelen als je zou willen, maar op een stuk kaas mee naar Chili staat hier onderhand de doodstraf. Op basis van alleen mijn paspoort moest ik mijn tassen uit de bus halen, ik werd bij voorbaat al gezien als bolletjesslikker. Of kaassmokkelaar, schijnt hier hetzelfde effect te hebben. Maar goed, na vijf uur wachten konden we dan verder rijden en ergens midden in de nacht kwam ik dan aan in ‘el fin del mundo'; het einde van de wereld. Ushuaia is maar een klein stadje, maar wel vol met toeristen. Toeristen uit Frankrijk, Israël, Amerika en ja hoor, Galder! Arjan de Hoon en ik wisten beide van elkaar dat we in Argentinië zaten, maar goed, Argentinië is nogal groot en daarnaast zouden we elkaar makkelijk voorbij kunnen lopen zonder enige herkenning... Maar toch troffen we elkaar in hetzelfde hostel aan, hoe toevallig wil je het hebben?! We hebben dan ook maar meteen een foto gemaakt voor de ouders, en een paar keer geproost ‘oep' Galder en Gesta!

Ondanks dat Ushuaia een klein plaatsje is, kun je vanuit hier veel activiteiten ondernemen. Ik had het plan om niet al teveel te doen, een paar dagen vooral relaxen en even bijkomen van het altijd onderweg zijn. Dat klonk als een solide plan, totdat mensen me foto's lieten zien van hun trip naar Antarctica. Vanuit Ushuaia is het ‘maar' twee dagen met de boot, en de last minute deals waren best redelijk... Dus na veel wikken en wegen, een telefoontje naar huis en uiteindelijk een toch nog impulsieve beslissing zat ik twee dagen later op de boot naar Antarctica!

En hier zou dan het gedeelte komen te staan waarin ik vertel over deze geweldige trip. Waarin ik vertel wat we hebben gedaan, gezien en beleefd. Maar op een of andere manier lukt het me maar niet om deze reis te beschrijven. Woorden schieten te kort en wat ik ook schrijf, het lijkt maar niet genoeg te zijn. Hoe klein we ons voelden tussen de immense ijsschotsen, hoe stil de stilte was toen we op de speedbootjes naast walvissen vaarden of hoe groot de stank was van de pinguïnpoep. Ik krijg het maar niet omschreven. Hoe snel de band groeide tussen de passagiers, hoe we door de cabins stuiterden iedere keer als we weer iets moois gingen zien op land en hoe indrukwekkend de besneeuwde bergen om ons heen waren. Ik kan de termen waar wij naar twee dagen al aan gewend waren niet uitleggen; zodiacs, landingen, tags, mudroom en recaps. Ik weet niet hoe ik kan vertellen dat ik zeeziek was, maar dat het echt volledig onbelangrijk was toen we eenmaal op Antarctica aankwamen, en aan sommige mensen krijg ik vast nooit uitgelegd waarom het de prijs tien keer of honderd keer waard is.

Een van de expeditiestafleden kwam met advies op mijn gedachten hoe ik dit ooit kon beschrijven.
'Don't tell them what you saw, because that won't say it all. Don't tell them where you went so they can google it, because the landscape changes every day. And don't tell them how it was, because you will never be able to find the words. Just tell them that there is only one way they will know; to go for themselves.' Ik hoop dat mijn foto's ietwat van de sfeer kunnen wegzetten, dat ze je een idee geven van het landschap waar geen woord genoeg voor is. Dat je een idee krijgt van de wereld daar, waar ik nooit weet van heb gehad. En mochten de foto's iets in je losmaken raad ik je maar één ding aan; Go for yourself and never have regrets!

De foto's van Chili en Argentinië zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2079512&id=1256164210&l=f91a7a511a

De foto's van Antarctica zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2079517&id=1256164210&l=78ab09a2fc

Veel mensen vragen hoe de route precies gegaan is tot nu toe; Ik probeer de kaart op deze website regelmatig bij te houden, dat geeft een goed overzicht van de route!

Over Gols, Kaarslicht en Kussen

2010. Het jaar waarin ik, na 8 jaar, eindelijk klaar was met studeren. Het jaar waarin ik januari de knoop doorhakte eneen ticket boekte naar Quito. Het jaar waarvan ik tot en met augustus een beeld had van hoe de volgende dag eruit zou zien, daarna niet meer. Het jaar waarin ik belachelijk veel ‘afscheidsetentjes' had, en één geweldig afscheidfeest. Het jaar waarin ik mezelf op een treinstation in Brussel bevond, geen idee wat de toekomst vanaf daar me zou brengen.

2011. Een terugblik op het vorige jaar heeft veel te bieden. Een grote drukte rondom het afstuderen, maar tussendoor al stiekem toeleven naar een grandioze reis. De laatste maanden van het afgelopen jaar waren een aaneensluiting van grenzen verleggen, inspirerende mensen ontmoeten, geweldig mooie dingen zien en vlekkeloos in het Spaans kunnen vragen welke bus ik moet hebben.
Ik ga er vanuit dat 2011 voor mij een geweldig jaar wordt vol met prachtige ervaringen. Ik hoop dat het nieuwe jaar voor jou dezelfde dingen biedt; hak knopen door, verleg je grenzen en doe wat je wilt doen. Geniet!

Argentinië; Het land van de wijn, Evita, de tango en steaks... De cultuurschok kwam bij mij en Ai goed binnen toen we Salta binnenreden. Ineens kwamen we van traditioneel Bolivia in westers Argentinie... Terrasjes op straat, goed geklede mensen en ook de prijzen deden behoorlijk westers aan. Salta zelf is een mooie stad, een mooi plaza met decadente winkelstraten eromheen. Na een dag hadden we het meeste wel gezien en besloten we om een auto te huren om wat van de omgeving te gaan bekijken. De autoverhuurman verzekerde ons dat een 4x4 echt niet nodig was en ondanks mijn pruillip bezweek hij niet en kregen we een Gol. De F ontbrak hier, hopelijk was dat het enige wat ontbrak aan de auto... Op het moment dat ik mijn handtekening zet onder het formulier vraagt Ai of ik het écht niet erg vind om een paar dagen te moeten rijden... Ik kijk haar vragend aan en ze geeft aan dat zij natuurlijk geen rijbewijs heeft! Precies op tijd gezegd dus, maar vooruit, de handtekening was nu toch al gezet! De auto werd ´s ochtends volgeladen met water, snoep en landkaarten en op weg waren we. Een paar dagen lang door prachtige verschillende landschappen gereden, woestijn, bergen en mijn persoonlijke favoriet; een paar handrembochtjes op de zoutvlaktes! Één lekke band maar een hele vriendelijke meneer die hem kon fiksen en een hele hoop waterflessen verder belandden we weer in Salta. Ai ging vanuit daar richting het noorden en ik vertrok naar Mendoza, wijnstad van Argentinië. Deze stad beviel me ook goed, een heerlijk hostel met zwembad, een wijntour op de fiets en weer wat nachtleven om me heen. In Mendoza ontmoette ik Cat weer, een meisje uit Engeland die ik al vaker had ontmoet tijdens de reis. We besloten om wat tijd door te brengen in de stad Cordoba, aangezien we beiden wat tijd te doden hadden voor kerst. Cordoba bleek echter een verschrikkelijke hete en lelijke stad, dus maar snel de bus gepakt naar Carlos Paz, een klein vakantiedorp in de buurt. Daar een cabaña gehuurd, een mini bungalow wat helemaal ons eigen plekje was voor de komende dagen... Wat een luxe na alle slaapzalen van de afgelopen maanden! Met een zwembad en een kast vol boeken brachten we de dagen door en na vier nachten vertrok ik naar Buenos Aires en Cat naar Santiago.

Na de teleurstelling van Cordoba was ik een beetje bang voor nog een teleurstelling in Buenos Aires, maar het tegengestelde bleek waar! Vanuit de taxi keek ik m´n ogen uit, wat een enorme stad! Veel tegenstellingen, maar ook zoveel mensen die genieten van het leven! Eten rond 23.00 uur, een siesta midden op de dag en continu een zonnetje... Heerlijk! Prima om wat tijd door te brengen, maar aangezien ik hier nog een keer terug ga komen besloot ik om de kerstdagen door te brengen in Uruguay, en wel in Cabo Polonio (goolge momentje!) Dit is een dorp erg afgelegen op het strand waar je met behulp van sandbuggy´s moet zien te komen. Mijn hostel was een hutje midden op het strand en de dagen bestonden uit zwemmen tussen de zeeleeuwen, zonnen in de hangmatten op het strand, veel verse vis eten, wijntjes drinken en ´s avonds genieten van de ongelooflijke sterrenhemel en de lichtgevende golven door het plankton. Er was geen elektriciteit, dat maakt het tot een heerlijk rustige plek. Een plek die je behoorlijk aan het twijfelen brengt over je 9 tot 5 leven in Europa...

Na een paar dagen was het helaas weer tijd om te gaan aangezien ik met medereizigers had afgesproken in Buenos Aires om oudejaarsavond samen door te brengen. Na nog een dagje in historisch Colonia heb ik weer de boot terug genomen naar Buenos Aires. Godzijdank was het daar inmiddels enigszins afgekoeld (36 graden in een stad is niet al te prettig) en dat gaf me de kans om weer wat rond te lopen en meer mooie dingen te zien.
Oudejaarsavond was super. Belinda (een Zwitsers meisje die ik af en toe tegenkom sinds Ecuador) en ik hadden een hapje gegeten vooraf, en 's avonds voegden we ons bij een gezellige groep mensen in haar hostel. Daar hebben we afgeteld en de champagne ontkurkt, om vervolgens het clubleven in te duiken. Na veel champagne, kussen van vreemden en het zien van het zonlicht, besloten we dat het een mooie avond geweest was en gingen we naar bed. De dag daarna konden we uitkateren vanaf het terras, met uitzicht op de start van de Paris Dakar race, geen slecht begin van het jaar!

Over een paar dagen vertrek ik weer met de bus, dit keer naar de hoofdstad van Chili; Santiago. Niet echt een logische reisroute, maar ik ga vanaf daar met Cat naar de wildernis in Patagonie. Het plan is om een auto en een tent te huren en dan maar zien waar we terechtkomen... Ik ben benieuwd!

Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2075497&id=1256164210&l=8df5672852

Voor de verhalen van een medereiziger die mij en vele anderen inspireert met zijn reis en zijn verhalen kijk op: http://twowheeledadventure.wordpress.com

Over Echte Vrienden, The Shining en Hoogtepunten

Na het wegslikken van een paar tranen en veel knuffels en kussen heb ik afscheid genomen van Car en Sofie. De weken die we samen gereisd hebben waren super en ik heb ze na hun vertrek dan ook zeker gemist! Uiteraard maak je hier veel nieuwe vrienden en leer je snel mensen kennen, maar toch zijn die contacten anders dan de vrienden thuis. Ik kijk met regelmaat nog terug naar de foto's en filmpjes van mijn afscheidsfeestje en ben enorm blij met jullie allemaal!

Terwijl Car en Sofie hun avontuur in de jungle tegemoet gingen vertrok ik naar het zuiden, naar Copacabana. Dit dorp ligt aan het Titicacameer; het hoogst gelegen meer ter wereld. Het ligt net over de Boliviaanse grens en zo zat ik meteen in mijn derde land op deze reis. Het dorp zelf stelde niet heel veel voor, vooral goed ingesteld op toeristen en mede door het lekkere weer prima om een paar dagen daar door te brengen. Na een zonnig en rustig bezoekje aan één van de eilanden in het meer vertrok ik naar de hoofdstad van Bolivia; La Paz.

Mijn verwachting van La Paz was een vieze, stinkende en armoedige stad, maar het tegendeel bleek waar! Althans, na een paar dagen dan. Op het eerste gezicht klopte de verwachting wel, maar na een paar dagen verkenning bleek de stad meer te bieden dan ik dacht. Veel verschillende mensen, van modern tot traditioneel. Datzelfde met de gebouwen en ook de sfeer ging van ouderwets op straat eten tot een modern bruisend nachtleven. Ook was er van alles in en rondom de stad te doen, waar mijn dormgenootje Jo en ik dan ook goed gebruik van hebben gemaakt. Op een van de eerste dagen ben ik gaan paragliden, wat echt fantastisch was. Een prachtig uitzicht over de stad en de bergen terwijl je in de lucht hangt met alleen stilte om je heen. De dag daarna probeerden we quadbikes uit en crosten we door het ‘Moon valley park' heen. Op die quads kwam het klein kind in ons volledig naar boven, na wedstrijdjes, rondjes door het zand en zo hard mogelijk hellingen af hielden we het voor gezien. Twee dagen later was het tijd voor Death Road; op een mountainbike de ooit gevaarlijkste weg ter wereld af fietsen. Verstandig was het misschien niet te noemen, maar wel ontzettend gaaf! Het eerste stuk was op asfalt waarbij het vooral om de enorme snelheid gaat, en het tweede stuk gaat over een zandpad. De omstandigheden hielpen niet echt mee; mist, regen en het verliezen van één lens door de wind zorgden ervoor dat het extra spannend was. Voor mij een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe!

Na een ruime week van extreme sporten en feesten was het weer tijd om verder te gaan. Ik vertrok naar Cochabamba, een grote stad 10 uur rijden van La Paz. Omdat de stad absoluut niet toeristisch was gaf het een mooie blik op het dagelijks leven in Bolivia. Van de vrouwen die in traditionele kledij rondlopen tot moderne jongeren die na school koffie drinken in een hip barretje. De paar dagen in de deze stad heb ik doorgebracht met een rondleiding door een driehonderd jaar oud klooster en een bezoek aan de grootste markt van Zuid Amerika. Mijn hostel vond mijn verblijf daar blijkbaar nog niet spannend genoeg en besloten me daarom wat ‘Shining' activiteiten te bezorgen. Midden in de nacht duwde iemand mijn raam open om even naar binnen te kijken om vervolgens een kwartier voor mijn deur langs te lopen. Alsof ik toen nog niet wakker genoeg was sprong ook ineens de tv op de kamer aan, op beeld sneeuw en volume heel hard... Je snapt dat ik niet heel lang na hoefde te denken over de vraag ‘of ik een extra nacht wilde bijboeken'!

Vanuit Cochabamba ben ik vertrokken naar Sucre, ook wel de White City genoemd. En dan niet vanwege suiker of ander wit poeder, maar vanwege de kleur van de gebouwen...Hier kwam ik Ai tegen, een Japans meisje waar ik al eerder mee gereisd heb. Samen hebben we in een paar dagen de stad verkend. Heel veel was er niet te doen maar het is een erg mooie stad, dus geen straf om er een tijdje te zijn! We hebben zelfs een pedicure genomen, na 3 maanden slippers was het hard nodig... Toen een hostelgenoot die chronisch op blote voeten loopt me vroeg of ik écht iedere dag douchte besloot ik dat dat een mooi moment was om verder te reizen en ik vertrok weer, op naar de zoutvlaktes!

Deze zoutvlaktes liggen op bijna 4000 meter hoogte in het zuiden van Bolivia, dichtbij de grens met Chili. Één van deze vlaktes is de grootste ter wereld, en daar kun je je wel iets bij voorstellen als je er met een Landcruiser overheen rijdt. Samen met Ai, twee andere Japanners, een hilarische Koreaan en een Canadees die voor z'n lol door Zuid Amerika fietst hebben we drie dagen lang door het landschap gereden. We hebben deels over de zoutvlaktes gefietst, prachtige zonsondergangen gezien, veel verschillende meren bekeken, veel potjes gekaart en borrelende geisers bezocht. Het was een geweldige groep mensen bij elkaar en we hadden een gezellige gids. Wederom een groot hoogtepunt! Na drie topdagen moesten we helaas weer afscheid van elkaar nemen, iedereen ging een andere kant op. Samen met Ai ben ik in San Pedro de Atacama beland, een zeer toeristisch dorp in de woestijn van Chili. Voorlopig is dit het enige wat ik van Chili ga zien, morgen vertrekken we naar Salta in Argentinië, om langzaamaan richting Buenos Aires te reizen. Hopelijk worden daar de feestdagen doorgebracht!

Met de vriendelijke groeten aan Sinterklaas en tot de volgende update!

Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2071743&id=1256164210&l=cfed0c7496

Over Brandwonden, Ezels en Pisco Sour

Het sandboarden was top! Ook al was het niet echt sandboarden te noemen, dan zou je namelijk blijven staan op je boardje. Dat was niet echt een optie, een ‘heuvel' van 300 meter steil naar beneden sandboarden is namelijk niet iets wat wij dagelijks doen, dus was het de bedoeling om op je buik op het board naar beneden te glijden. Car en ik hadden even onze rationele twijfels (brandwonden, geen mogelijkheid tot remmen, laat staan sturen...) maar terwijl wij deze aan het overdenken waren sprong naast ons een man van toch zeker in de 60 met een oerkreet op zijn board en ging in volle vaart naar beneden, dus toen konden wij natuurlijk niet achterblijven!
Na een middag buggy rijden (Daan, hier nog een keertje doen met z'n allen? ;)) en naar beneden kletteren namen we een welverdiende duik in het zwembad van het hotel en hebben we genoten van wat Huacachina te bieden had.

Na een paar dagen te hebben genoten van de zon en de rust hebben we de bus genomen naar Nasca. Daar liggen de Nasca Lines; honderden figuren gemaakt van lijnen in de grond. Hoe deze ooit gemaakt zijn met beperkte middelen is nog steeds een raadsel en omdat de figuren zo enorm groot zijn is de beste manier om ze te zien een vliegtuig nemen en eroverheen vliegen. Helaas zijn er de afgelopen weken wat ongelukjes gebeurd met dodelijke afloop waardoor de prijzen nu omhoog waren geschoten. Na een hoop onderhandelingen hebben we een tour geboekt met een taxi naar verschillende uitkijkpunten wat een beetje een anti climax bleek. Wat je ziet zijn lijnen in de grond, niet meer en niet minder! De meningen verschillen over de indrukwekkendheid van dit verschijnsel, laten we het erop houden dat het niet echt onze dag was!

Na de lijnen hebben we meteen de nachtbus gepakt naar Arequipa. Dit bleek een mooie en schone stad te zijn en we hebben dan ook de portie sightseeing en musea gehad! We zijn een dag gaan raften en de dag daarna vertrokken we voor de trekking door het Colca Canyon. De planning was een tweedaagse trekking; de eerste dag 7 uur lopen, slapen in een oase en de tweede dag 3 uur lopen maar dan steil naar boven. De eerste dag ging prima en was in een prachtige omgeving, tussen de bergen en de condors. De oase was ook prachtig, een duik in het zwembad was heerlijk na een dag lopen tussen het stof! Helaas was er ergens tijdens die dag iets mis gegaan met soep, zon of water (de oorsprong is nog niet helemaal bekend) maar Sofie en ik hebben de nacht niet in bed doorgebracht maar op / naast / boven het toilet. Na geen slaap en geen energie meer over besloten we samen met wat anderen zwak/ziek/misselijken de dag daarna de tocht omhoog met behulp van ezels te doen. Wel behoorlijk tegen ons principe (je kwam nog net niet met je benen op de grond) maar lopen was echt geen optie in onze conditie. Al met al goed boven gekomen en na een toeristische route weer terug beland in Arequipa. Daar nog even Halloween meegepakt (carnaval zonder de hoempapa) en welverdiend uit eten geweest met de drie Nederlandse jongens waarmee we de trekking hadden gelopen.

Car en Sofie zijn de dag daarna naar Copacabana vertrokken, ik naar Cuzco. Dat ligt voor mij meer op de route, anders zou ik nogal op en neer rijden aangezien ik volgende week naar Copacabana ga. In Cuzco weer wat mensen ontmoet die ik in Ecuador heb leren kennen en met hen een paar dagen de stad verkend. Behalve uiteraard Macchu Picchu liggen hier vele Inca ruines die we zijn gaan bekijken. Car en Sofie kwamen een paar dagen later aan en in Cuzco hebben we een tijdje genoten van het heerlijke hostel, de pisco sour en het nachtleven van Cuzco, samen met de Nederlandse jongens die we in Arequipa ontmoet hadden. Na een paar dagen relaxen werd het tijd voor een van de zeven wereldwonderen; Macchu Picchu! Aangezien we niet veel voelden voor een trekking van een aantal dagen besloten we de route in twee dagen af te leggen. Eerst een stuk met de bus, dan een wandeltocht van een paar uur waarna we in Aquas Calientes aankwamen. Vanuit dit dorp tussen de bergen vertrekken de routes naar Macchu Picchu. Hier hebben we overnacht en de volgende ochtend vertrokken we met de bus naar boven. We wisten niet heel goed wat we konden verwachten; uiteraard zou het mooi zijn, maar zou het overspoeld zijn met toeristen? Zou het stiekem niet gewoon een stapel stenen zijn? Eenmaal aangekomen duurde het even voordat we konden zeggen wat we er precies van vonden. Het was groot, maar niet gigantisch, het was mooi, maar nog niet adembenemend. Er hing een goede sfeer, maar het aantal toeristen wist die sfeer toch iets te verpesten... Maar toen kwamen we terecht bij Waynapicchu, een hoge berg waarop ook een ruïne staat. Deze berg is te beklimmen (vanuit een 6 jarige bron begrepen dat het 1267 treden waren) en vanaf deze berg is het uitzicht ineens wel gigantisch en adembenemend. Je ziet het oude Inca rijk liggen en kunt je er ineens weinig bij voorstellen dat hier ooit mensen woonden...

Al met al een prachtige dag gehad en erg genoten. Ik was blij deze ervaring met vriendinnen uit Nederland te kunnen delen! Vanavond gaan we het afscheid van mijn geweldige reisgezelschap vieren met een laatste avond stappen, zij gaan nog even de jungle in en daarna helaas weer richting Nederland. Ik vertrek binnenkort weer, op naar het volgende land!
In verband met het hebben van een geweldige reis en veel plezier kan het zijn dat ik wat minder vaak een verhaaltje plaats!Geen nieuws is goed nieuws!

Nieuwe foto's zijn weer te zien op http://www.facebook.com/album.php?aid=2067804&id=1256164210&l=62f9f22127!

Over miscommunicatie, bloedneuzen en feestjes...

De stad Chiclayo was niet al te interessant. Na een hele hoop oneerbare voorstellen terwijl ik dacht midden in een normaal gesprek te zitten en na een beleefde uitroep; ´I would like to fuck you in the ass´ had ik het weer wel gezien en ben ik verder door gereisd naar het zuiden.Daar belandde ikin het kustplaatsje Huanchaco. Veel is daar niet te doen, maar de zon scheen, de zee lag mooi te wezen en de vis smaakte goed, dus meer was er ook niet nodig! Samen met een reiziger uit Wales heb ik surflessen genomen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat Nederlanders misschien niet echt gemaakt zijn om te surfen, na een bloedneus en een open knie besloot ik dan ook dat het niet mijn nieuwe carriére ging worden. Ik heb wel enorm gelachen, het was erg leuk om een paar keer te doen!

Na 5 dagen van de zon te hebben genoten in plaats van de geplande 2 dagen vond ik dat het wel weer tijd was voor iets actiefs, dus ben ik verder gegaan naar Huaraz. Daar ligteen berggebied wat iets van de kust afligt en vanuit het stadje Huaraz vertrekken veel trekkingen. Aangezien de hoogte wederom zijn intrede deed heb ik geen grote trekkingen gedaan, wel een aantal dagtochten. Mooie meren en bergen gezien, maar ongetwijfeld zul je veel meer zien (en vooral minder bussen japanners) als je een paar dagen de bergen ingaat. In Huanchaco was ik twee Nederlandse reizigers tegengekomen die ik al eerder had ontmoet en ook in Huaraz bleken we in het hetzelfde hostel te zitten. Vanuit Huaraz ben ik dus met Joost en Pim (zijn de punten nu binnen jongens? ;)) verder gereisd naar Lima, waar onze behoefte aan een feestje goed vervuld werd!

Niet helemaal gepland kwamen we in een party hostel terecht, maar dit bleek uiteindelijk goed uit te pakken. Biggen, Kingsen, Poolen en Horseracing vulden de avonden totdat we de clubs binnen konden waar het feesten tot in de vroege uurtjes door ging. Zo vroeg zelfs dat ik op zaterdagochtend meteen door kon naar het vliegveld om daar de Nederlandse vriendinnetjes op te halen! Car en Sofie komen vier weken vakantie vieren in Peru en ik zal ook zeker wat tijd met ze spenderen. Dat begon al met ze op te halen op het vliegveld waar mijn feestwalm door Car niet opgemerkt werd, maar voor Sofie kon ik het niet helemaal verstoppen... Gelukkig kon ik overdag nog wat bijslapen en diezelfde avond stonden we weer op de dansvloer!
Na wederom een erg geslaagde avond hebben we Lima gedag gezegd en vandaag zijn we aangekomen in Huancochina, een oase in de woestijn. Morgen gaan we waarschijnlijk sandboarden. Volgende keer meer!

Nieuwe foto´s zijn weer te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2067804&id=1256164210&l=62f9f22127

Over Zeeziek, Discovery Channel en Oh...

Van Latacunga naar het kustplaatsje Montañita bleek een lange rit. Aan het begin van deze rit ontmoette ik wederom twee Nederlanders en na 10 uur in de bus te hebben gezeten kwamen we 's avonds aan. Meteen een prima hostel gevonden en een biertje gedronken. Montañita is een raar dorp. Het is erg klein (denk grootte Rijsbergen) en het heeft vooral veel kroegen, restaurants en hostels. Allerlei soorten mensen lopen er rond, Zuid Amerikanen, toeristen... voor korte of lange tijd. Je kan er leren surfen, spaans leren, walvissen kijken en niks doen is ook een veel beoefende activiteit daar. Ik heb er een aantal dagen doorgebracht; Ik heb veel strandwandelingen gemaakt, veel naar de surfers gekeken (laten we eerlijk zijn, dat is niet bepaald een slecht uitzicht...) en veel gelezen op terrasjes. De laatste dag ben ik naar Puerto Lopez gegaan, om daar vanuit een boot walvissen te gaan kijken. Dat was echt geweldig, een hele bijzondere ervaring! De enorme beesten kwamen vlakbij onze boot, waardoor we ze echt heel goed konden zien... Ik wist dat ze groot waren, maar zo groot! De ervaring werd nog iets specialer doordat ik zo ziek was als een hond (op de golven dobberen klinkt leuk, maar is in het echt iets minder leuk) en vooral druk was met over de rand hangen. Dan weer wel de rand waar de beesten waren, dus ik voelde de intieme band tussen ons!
Zodra ik weer voet aan land zette was het gelukkig weer over en kon ik door naar een gezellig etentje en een goed avondje kroegen met een aantal mensen die ik in Quito had ontmoet. Het avondje ging iets te goed zelfs, de dag daarna viel het vroege opstaan voor de rit naar Cuenca me zwaar! Gelukkig had ik in Guayaquil de tijd om bij te komen, aangezien daar bleek dat alles dicht was in verband met de opstand van de politie... Maar na een paar uur wachten kon ik alsnog naar Cuenca. Eenmaal daar aangekomen maakte de mooie stad alles goed! Het was er erg lekker weer, wat wel gewaardeerd werd na vier dagen regen.

De eerste dag in Cuenca doorgebracht met heel veel kerken kijken en een beetje souvenirs shoppen. Dat is namelijk echt heel slim om dat aan het begin van je reis te doen... De dag daarna ging ik samen met een dorm genootje naar Parque Nacional Cajas. Een (je raadt het al) nationaal park met meren en bergen. In het begin ging het allemaal redelijk soepeltjes, maar hoe hoger we kwamen hoe meer last ik wederom kreeg van hoogteziekte. Na een tijdje ging mijn wandelgenootje verder de bergen in en besloot ik naar beneden te lopen. Ondanks dat ons gezegd was absoluut niet alleen te lopen... Was dat dom? Nou, behoorlijk! Na een tijdje had ik geen idee meer waar ik was of hoe ik ergens moest komen. De Lonely Planet bood in dit geval ook niet echt uitkomst. Die had twee adviezen:
1. Ga niet van de paden af. (Te laat!)
2. Verdwaal niet want als je daar de nacht door moet brengen ga je dood van de kou. (Zeer hoopgevend)

Na een paar uur doelloos rondgedwaald te hebben ging ik in m'n hoofd alle afleveringen van Ultimate Survival af. Ik heb water gefilterd, poep doorzocht op sporen, een lama geslacht en de ingewanden opgegeten, de huid om me heen gedrapeerd voor wat warmte... Vooruit, misschien had de presentator van het programma zijn kinderen er nog geblinddoekt heen gestuurd, maar voor mij was het toevallig wel heel spannend! Na een paar uur toch weer een pad gevonden wat uiteindelijk weer leidde naar het basiskamp. Een klein sprongetje volgde toen dat weer in zicht kwam!

Na dat wilde avontuur een nachtje goed geslapen om de dag daarna naar Vilcabamba te gaan. Hier geniet ik nu een paar dagen van de heerlijke temperaturen, de mooie uitzichten, het zwembad en massages. Ik ging voor de haarbehandeling, dat leek me geen overbodige luxe aangezien hier ongeveer puur chloor uit de douchekop komt. Toen ik eenmaal op de massagetafel lag legde de masseuse haar handen op mijn hoofd en zei; (in het spaans natuurlijk) ‘oih...'
‘Oih' hier, is net zoiets als de ‘Oh' van Bob. Je hoort ergens een knal en vervolgens hoor je Bob: ‘Oh...' Je weet niet hoe of wat, maar grote kans dat er iets stuk is... Dus nee, heel hoopgevend klonk de masseuse niet. Maar na een uur volledig beurs gemasseerd te zijn (ik denk zelfs dat mijn fontanel weer open ligt) was ik weer helemaal heel. Met een goedkeurend knikje en een aai over m'n bol eindigde ze de massage, waarschijnlijk trots op haar eigen werk.

Na een paar heerlijke dagen in Vilcabamba heb ik vanuit Loja een directe bus gepakt naar Piura, aan de kust van Peru. Je zou verwachten dat eventuele problemen zouden komen bij de grensovergang, maar nee hoor! We vertrokken om 7 uur 's ochtends (om 5 uur ging dus de wekker; wat nou vakantie?) en om 9 uur horen we een aantal knallen en blijkt er een onderdeel onder de bus te liggen. Nooit goed! Helaas geldt mijn ANWB pas hier niet en moesten we in totaal ruim 5 uur wachten. Uiteindelijk konden we overstappen op de eerstvolgende bus (die om 1 uur was vertrokken in Loja) en kwamen we om 10 uur 's avonds aan in Piura. Daar heb ik één nachtje overnacht, maar aangezien het niet heel interessant was ben ik vandaag naar Chiclayo vertrokken, een klein stadje aan de kust. Hier blijf ik een paar dagen en daarna vertrek ik langzaamaan via de kust naar Lima. Nog maar twee weken en dan ga ik daar gezellig een biertje drinken met goed Nederlands gezelschap!

Ik hou jullie op de hoogte! Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2056721&id=1256164210&l=e53525734b

Over Grand Theft, Bergen en Shotjes…

Zowaar alweer twee weken weg. Ze zijn echt omgevlogen, aan de ene kant heb ik het gevoel alsof ik hier al maanden ben, aan de andere kant dreunen de meezingers van m'n afscheidsfeestje nog in m'n hoofd.

Na het ongezellige en bagageloze hostel ben ik naar een ander hostel gegaan, waar het stukken vrolijker was. Meer mensen, meer uitzicht, minder blote voeten en meer sfeer.
Vanuit die uitvalsbasis heb ik Quito goed verkend. Het oude gedeelte is bekeken, het nieuwe gedeelte is leeg geshopt, de basiliek is beklommen, de ecuador is bewandeld en de kabelbaan is afgevinkt. Met gevaar voor eigen leven in taxi's gezeten, Grand Theft Auto in real life!
Na anderhalve week van Quito genoten te hebben ben ik vertrokken naar National Park Cotopaxi, een park waarin een aantal vulkanen liggen. Hier verbleef ik in een soort boerderij, een hostel dat voor zijn eigen eten, dieren en land zorgt. Het ligt ook volledig in de middle of nowhere, dus veel andere opties zijn er niet... Ik heb de vulkaan (min of meer) beklommen, helaas deed de hoogteziekte zijn intrede. Ook niet heel raar op bijna 5000 meter, maar toch jammer dat de gletsjer net niet behaald is! Vanuit Cotopaxi na een paar dagen door gereisd naar Latacunga samen met een ander Nederlands stel. De planning was om daar één nachtje te blijven om de dag daarna weer door te reizen, maar zoals zoveel in Zuid Amerika liep het niet zoals gepland!

In Latacunga aangekomen bleek het namelijk ‘Mama Negra' te zijn. Dit festival eert de ‘Virgin de las Mercedes'; zij zorgt ervoor dat het dorp niet getroffen wordt door de vulkaan Cotopaxi. Of ze haar werk goed doet vraag ik me af, de stad is namelijk al drie keer door de vulkaan getroffen... Maar dat hinderde de feestvreugde niet! De optocht bestond uit muziekfanfares, dansgroepen en een heleboel andere rare figuren. Ieder deel van de optocht begon met een man die een gespietst varken op zijn rug had. Dit varken was opgereten en volgehangen met flessen drank. Om het varken heen zaten vlaggen van Ecuador, flessen drank en andere gespietste dieren. Na deze man die letterlijk een zware taak had volgden de muziekgroepen. Tussendoor liepen mannen verkleed als donkere vrouwen (de Mama Negra's), die je op een of andere manier ‘reinigden'. Dit deden ze door een alcoholische drank over je heen te gooien, subtiliteit is hierbij niet bekend!
Iedereen bied je drank aan, en ondanks het feit dat ons geadviseerd was het niet te nemen (het zou nogal sterk zijn) was niet nemen geen optie. Flessen werden tegen je mond gedrukt, pollepels werden leeggegoten in je mond en shotjes hadden toch echt de hoeveelheid van een goed vol glas... Twee uur verder hadden we het ineens niet meer koud en konden onze voetjes de ritmische klanken niet ontwijken... Al met al een erg leuke en bijzondere avond die, in ieder geval voor mij, resulteerde in een extra nachtje Latacunga!

Morgen vertrek ik dan echt met de bus naar de kust, om daar even het strandleven op te zoeken. Langzaamaan begin ik me helemaal te vinden in de reisstemming; alles op het gemak, mañana mañana en genieten van alles... Mijn reisplannen veranderen ongeveer drie keer per dag en ik wil steeds meer gaan bekijken. Ik ontmoet iedere dag nieuwe mensen en geniet iedere dag van het landschap om me heen. Ik hoop dat het zo nog lang mag duren!

Binnenkort weer een nieuw verhaaltje met nieuwe foto's! Het plaatsen van foto's op deze site gaat helaas te langzaam, vandaar dat ik ze vanaf de volgende keer via een link zal laten zien. Extra fotoruimte is erg goed bedoeld maar dus niet nodig!

Dank voor al jullie reacties, erg leuk om te lezen!

Hasta Luego!

http://www.facebook.com/album.php?aid=2056721&id=1256164210&l=e53525734b