Over Nummers, Verrassingen en Wennen.

In september 2010 vertrok ik naar Zuid Amerika. In de tijd die ik daar en in Centraal Amerika heb doorgebracht, heb ik 10 landen bezocht en ben 20 keer een grens overgestoken. Ik heb 10 keer in een vliegtuig gezeten, 14 in een boot en 87 busritten gemaakt met een totaal van 679 uur. Ik heb vulkanen beklommen en wereldwonderen gezien. Ik heb 68 boeken gelezen en 54 films gezien. Ik heb Spaans geleerd en gevaren en gesnorkeld naast walvissen. Ik heb 7474 foto's gemaakt en 6 nieuwe afspeellijsten op mijn Ipod. Ik heb gezwommen op Antarctica, festivals beleefd en ben van zandduinen afgegleden. Ik heb 86 nieuwe Facebook vrienden en 5 nieuwe echte vrienden. Er is 1 keer een kokosnoot op me gevallen, ik heb 4 paar Havaianas versleten en ik heb 10 hoofdsteden verkend. Ik heb 3 keer mijn reisverzekering verlengd en ik heb 5 bergen beklommen. Ik heb gletsjers bewandeld, onder torenhoge watervallen gestaan en 1 keer een handrembochtje op een zoutvlakte gedaan, met heel veel plezier! Ik heb 3 flessen zonnebrand verbruikt en 12 handdoeken kwijtgeraakt / ingeruild / meegenomen. Ik heb gefeest, salsa gedanst en leren roken, dat laatste heb ik vervolgens ook weer afgeleerd. Ik heb 5 keer gefietst, waarvan één keer over de meest gevaarlijke weg ter wereld... Ik heb pinguïns op mijn schoot gehad en ik heb tussen schildpadden gezwommen. Ik heb 9 guidebooks versleten, ik heb 5 keer een antibioticakuur geslikt tegen diarree en 2 keer een pil geslikt tegen verstopping. Ik heb in 97 verschillende hostels geslapen, 3 keer in een hangmat, 4 keer in een tent, één keer op het strand en heb 4 keer last gehad van bedbugs. Ik heb 5 nieuwe kaartspelletjes geleerd en 6 horloges verbruikt. Ik ben 2 keer naar de kapper geweest en ik heb 8 sjaals gekocht, sommige dingen veranderen niet!

En dat allemaal in één, geweldige en onvergetelijke reis!

En nu, nu ben ik thuis!
Ik wist al een tijdjedatik deze tijd naar huis zou komen enheb mijn vader verrast door een week geleden voor zijn deur te verschijnen, en mijn vrienden door toch op te komen dagen op ons jaarlijks weekend ardennen. Ik wilde graag wat rustige tijd met familie doorbrengen voordat het druk werd met iedereen weer zien en dingen moeten regelen, vandaar dat ik het stil had gehouden dat ik terug kwam. Bij deze nogmaals mijn excuses aan alle vrienden; als het voor een goed doel is mag het toch?

Het is geweldig om iedereen weer te zien. Ik realiseer me goed hoe erg ik mijn vrienden en familie gemist heb; niemand van mijn nieuwe ‘reis' vrienden kan die rol vervullen. Ik geniet ervan om weer te fietsen, om echte goede Hollandse kaas te eten en om rond te kijken naar wat er allemaal veranderd is in Nederland.
Maar toch, het is ook een beetje raar. Het voelt raar omdat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen als iemand me vraagt hoe het was. Of omdat ik bomvol verhalen en ervaringen zit waar maar weinig mensen van weten en die ze zich moeilijk kunnen voorstellen. Het voelt raar omdat het ook alweer zo snel normaal voelt. En heel stiekem een ook omdat Nederland zo stil is... Er is niemand die derderangs pasta staat te koken in de keuken, niemand die in een onverstaanbare taal naar huis aan het bellen is, en niemand die te vermoeiende discussies houdt over waar dan precies de mooiste plek in Zuid Amerika is. Ik had niet gedacht dat ik dat kon missen.

Het zal wel even zijn tijd nodig hebben voordat ik weer helemaal mijn draai gevonden heb hier. Voordat ik weer gewend ben aan de haast die iedereen schijnt te hebben, en de 26 verschillende soorten melk waar je uit kunt kiezen. Ik was vergeten dat je geen ‘hallo' hoort te zeggen tegen vreemden op straat, dat is blijkbaar heel raar om te doen. En oja, ‘gracias' in plaats van ‘dankjewel' moet ook nog uit het systeem gehaald worden.
Ik vind dat ik mezelf wel de tijd mag geven om weer een beetje aan die dingen te wennen. En in de tussentijd mag ik mijn reis best een beetje missen. Alle dingen die daar zo gewoon waren, zoals ontbijten met een verse maracuya juice. En het geven van mijn vingerafdrukken voordat ik een bus instap. Mannen die het ene oneerbare voorstel na het andere naar je roepen. Het drinken uit zakjes, ook al heb ik nog steeds mijn twijfels over de efficiëntie daarvan... Het geschreeuw bij busstations, wil niemand me hier een kaartje verkopen? De Chicklets, Inka Kola en Columbiana. Opstaan wanneer ik wil, doen wat ik wil en tegen niemand verantwoording daarover afleggen, de schoenpoetsmannetjes en de zebramannetjes, en vooral de mannetjes die mijn was doen. Daar zou ik best aan kunnen wennen! De hardleerse, schurftige maar toch ook wel lieve zwerfhonden en alle andere soorten beesten buiten en binnen in mijn kamer. Het gebrek aan tijdsbegrip, al helemaal tijdens de ellenlange busritten. Die ritten, met muziek om urenlang bij weg te dromen en met gezellige chauffeurs. De Lonely Planet die je altijd bij je hebt en de McDonalds Postres winkeltjes die op iedere hoek te vinden zijn. De geluiden van seks in een dorm of een tasinhoud verdeeld over plastic tasjes zal ik absoluut niet missen, maar toch zal het stil zijn in mijn slaapkamer zonder gezellige gesprekken. Een dorp aflopen voor wisselgeld, hier komt dat gewoon in rolletjes... De film Karate Kid die ik in totaal 13 keer gezien heb in bussen. De straten zijn zo stil hier, moet niemand toeteren als het stoplicht een fractie van een seconde groen is? En ook mis ik de 398 drempels in één straat en de voordeuren die bij iedereen openstaan zodat je meteen gezellig de huiskamer in kijkt. En hallo; ik loop hier als blanke; waar zijn de starende blikken?!

Ik heb een geweldig jaar achter de rug waarin ik fantastische dingen heb meegemaakt. Ik heb van iedere dag genoten en ben thuisgekomen bomvol bijzondere herinneringen. Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor alle superleuke reacties iedere keer weer op mijn blog. Iedere keer als ik een nieuw bericht had las ik het met veel plezier en het herinnerde me aan de grote hoeveelheid geweldige mensen ik in Nederland om me heen heb! Heel erg bedankt!

Bij deze alsnog de foto's van Cuba; te vinden via http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2027549929152.2104616.1256164210&l=b18b145129&type=1

Over Dukes, Casas en Vuurwerk

Cuba. Het land van het communisme, waarvan de leider internationaal geen achternaam meer nodig heeft. Het land waar iedereen; man of vrouw, kind of bejaarde sigaren rookt, rum en koffie drinkt. Het land waar men een volleybalnet ophangt op straat, terwijl niemand zich blijkbaar afvraagt wat er gebeurd als er een vrachtwagen doorheen moet... Het land waar je als blonde vrouw allemaal hetzelfde heet; ‘Pssst, I love you' en waar iedere man met je wil trouwen. Het land waar de jaren '50 Amerikaanse sleeën de dienst uitmaken en waarin de politieauto's en de agenten met pilotenbril eruit zien alsof ze nog steeds op zoek zijn naar Bo en Luke Duke. En het land met de oude Nederlandse bussen; midden in Havana kom je stadsbussen tegen die richting 'Almere Haven' of 'Rotterdam Zuid' rijden... Het land waarin iedereen de gehele dag op zijn balkon of op zijn drempel doorbrengt en waar amper een supermarkt te vinden is, maar waar de gastgezinnen je volledig volstoppen met geweldige maaltijden. Waarin in iedere openbare ruimte een handleiding hangt in het geval van een orkaan en waar toeristen met een andere munteenheid betalen dan de inwoners. Waar continu en overal muziek te horen is omdat men zijn tv op de veranda zet zodat het hele dorp kan meegenieten. Het land waar het straatbeeld gevormd wordt door palm- en bananenbomen en donkere mensen met felblauwe ogen; lang leve de kolonisatie! Het land waar geen Amerikaans merk te vinden is en waar de inwoners geen gebruik mogen maken van internet. Het land waarin je ontzettend gastvrij ontvangen wordt en waar ieder gastgezin na vier dagen aanvoelt als familie. En dan vooral het land van de hitte. Het is amper een dag onder de 35 graden geweest; warm!

Cuba stond al zo ontzettend lang bovenaan mijn wensenlijstje dat ik volledig zenuwachtig het vliegtuig instapte. Ik had inmiddels al aardig wat mensen gesproken die er geweest waren en de verhalen liepen behoorlijk uiteen. Sommigen vonden het fantastisch en bleven maar met geweldige tips komen, anderen hadden veel aan te merken op het voedsel en over de manier van omgang met toeristen. Door die verschillende verhalen had ik geen idee wat ik kon verwachten en hoe ik het zou gaan ervaren, zou het mijn verwachtingen kunnen waarmaken

Cuba maakte mijn verwachtingen niet alleen waar; het overtrof ze. En niet een beetje! Ik kwam 's nachts aan in Havana, en 's nachts ergens aankomen is zelden positief. Je ziet geen kleur, over het algemeen zijn de mensen die op straat lopen te schreeuwen vooral dronken en alle armoede ziet er altijd ellendiger uit dan overdag. Hostels kennen ze niet in Cuba, je hebt hotels ‘duur en zeker geen waar voor je geld' of ‘casas particulares', een soort bed en breakfast bij mensen thuis. Dat is dan ook de manier om als backpacker Cuba op een goedkope maar vooral ook een hele interessante manier te kunnen meemaken. Je leeft bij een gezin en zij kunnen je alles over het land vertellen wat je maar wilt weten. Daarnaast koken ze geweldig; het eten in de restaurants is ook vaak het geld niet waard en je kunt daarom veel huizen binnenlopen om daar aan te schuiven. Zij koken vaak super; veel keuze heb je vaak niet maar de hoeveelheid die je krijgt is schrikbarend en je wordt op je wenken bediend.

In Havana heb ik mijn ogen uitgekeken. Al zolang een droom en ik heb dan ook dagenlang alleen maar rondgezworven en rond me heen gekeken. De oude Amerikaanse auto's, de huizen die helaas genoeg wel echt heel vervallen zijn, maar ooit duidelijk koloniaal en riant zijn geweest. De kleuren van de huizen, van de mensen en van de lucht zijn allemaal helder en geven het geheel een Caribisch gevoel. Dat gevoel werd alleen maar sterker in het volgende stekje; Vinales. Een klein dorpje een paar uur van Havana, tussen de groene bergen. Hier is een paard het belangrijkste vervoersmiddel, de schommelstoel het belangrijkste meubel en de straat is je tv. Ik heb mijn dagen daar dan ook gevuld met paardrijden door de heuvels en met oma kletsen in de schommelstoel op de veranda. Tijdens de zwoele, warme avonden verzamelt jong en oud zich op het dorpsplein met flessen rum en salsaschoenen om daar de avond door te brengen. Niks geen soaps, geen facebook of geen wii!

Diezelfde sfeer heerst ook in Trinidad, een van de oudste steden van Cuba. De kinderkoppen straatjes, de salsamuziek die overal te horen is, de felgekleurde gebouwen en de vriendelijkheid van de mensen maakt het heerlijk om dagenlang door deze stad te struinen. Wederom worden hier de avonden gevuld bij ‘Casa de la Musica', waar altijd bandjes spelen, altijd gedanst wordt, waar de rum rijkelijk vloeit en waar het tijd was voor de eerste echte Cubaanse sigaar! Zolang sigarenwinkels niet door de regering gestuurd worden is het illegaal, maar er zijn genoeg andere manieren. Via een mannetje die wel een andere mannetje wist kwamen we terecht in een achterkamer waar we uiteindelijk dan een paar sigaren konden kopen. We voelden ons een soort drugshandelaren maar eerlijk is eerlijk, genoten ook volledig van deze bizarre en hilarische sigaar-koop-techniek. Vanuit Trinidad hebben we nog een leuk dagtripje gedaan naar een vallei waar vroeger de suikerbieten gerooid werden. Aangezien de trein niet ging die dag, dan maar met een taxi; met z'n zessen in een Chevrolet was al leuk op zich!

Na Trinidad op naar Santiago de Cuba, de tweede grootste stad van het eiland. Deze stad staat bekend om zijn hasslers, de mensen die toeristen behoorlijk lastig kunnen vallen. Ik leerde al snel waar deze reputatie vandaan kwam, je kon amper 5 minuten lopen zonder 10 keer een opmerking te hebben gehoord. Of ze nou met je wilden trouwen, een taxirit wilden aanbieden, een sieraad wilden verkopen of wilden weten waar je vandaan kwam, rustig rondlopen zat er niet bij. Heb dan in deze stad ook niet al teveel gedaan, was er na drie dagen volledig klaar mee en ben doorgegaan naar Baracoa. Dit is een klein dorpje aan de kust helemaal in het oosten. Dit dorp zou zijn 500 jarig bestaan vieren in de week dat ik er was, en dat hebben we geweten! Iedere dag en avond was het groot feest en de avond voor de officiële 500 jaar bestaan dag, werd er zelfs om 12 uur afgeteld en was er vuurwerk. Het scheelde niet eens denderend veel van een Nederlandse oudjaarsavond; veel mensen, rum en vooral heel veel regen! Vlak voor 12 uur werd duidelijk wat precies een tropische regenbui was, binnen een paar minuten was iedereen doorweekt. De feestvreugde werd er niet minder om en de daaropvolgende dagen werd er gewoon doorgefeest.

Aangezien ze hier natuurlijk niet aan één dag feesten doen maar alleen aan hele weken ben ik hier nog wel een tijdje! De stranden zijn mooi, de muziek klinkt goed, de rum is lekker en de mensen vriendelijk... Cuba is top!

Ik zou jullie heel graag almijn mooie plaatjes laten zien, maar helaas is het internet zo langzaam dat mijn geduld het niet bij houdt. Volgende keer beter!

Over Wereldwonderen, ADO Supporters en Haaien

Na nog een paar koude dagen in San Cristobal moest ik er dan toch aan geloven; back to the heat! Op naar Palenque, een kleine plaats in de jungle (tevens ook naast de weg) waar wederom Maya ruines te vinden waren. De ruines zelf waren al indrukwekkend, maar de setting waarin ze zich bevonden was helemaal materiaal om je ogen uit te kijken. Het grijs van de ruines steekt sterk af tegen het felgroen van de omgeving en het geluid van watervallen werkt erg rustgevend. Daarnaast kun je met wat geluk wat aapjes zien terwijl je je in vroegere tijden waant en vervolgens kun je ook nog wat watervallen in de omgeving bezoeken. Alhoewel ze door het regenseizoen bruin zijn in plaats van het normale blauw, waren ze niet minder indrukwekkend. Je kan als toerist kiezen of je in Palenque ‘het dorp' verblijft of ‘midden in de jungle' (de meningen verschillen over het ‘midden' gedeelte van deze zin). ‘Midden' is natuurlijk veel leuker maar na een gezellig diner met een paar biertjes zaten we elkaar als vrouwen in de slaapzaal angstig aan te kijken. Dat waren wel heel veel geluiden, fladderende dingen in de kamer en een raar en ondefinieerbaar 26 potig gevaarte in het toilet.... Weer naar buiten voor nog wat meer biertjes en wat minder slaap. Het mag dan wel naast de weg liggen, 's nachts voelt het toch echt als ‘midden'!

Alsof ik nog niet genoeg ruines gezien had, was het een week later tijd voor weer een andere Maya site, maar dit keer wel één van de huidige 7 wereldwonderen; Chitzen Itza. Aangezien Machu Pichu mijn enige en laatste wereldwonder ervaring was lag mijn verwachting hoog, maar blijkbaar hoeven ze niet allemaal even mooi te zijn. De ruines waren indrukwekkend, maar in tegenstelling tot Palenque was het terrein afgeladen met toeristen en mocht je geen van de ruines beklimmen of van binnen bekijken. Na een paar uur hadden we het dan ook wel gezien en vertrokken we weer terug naar ons heerlijke hostel waar we terug gingen naar waar we het beste in waren; hangen bij het zwembad met een tijdschrift, een biertje en goed gezelschap. Ik waardeer het enorm dat zoveel van jullie zeggen hoe dapper het is dat ik dit toch allemaal doe maar geloof mij, zulke dagen kan iedereen volhouden! Na alle ruines en het cultuuroverschot was het weer tijd voor iets luchtigers; beachtime! Op naar Tulum, een populaire badplaats aan de Caribische kust. En hier werd voor het eerst duidelijk dat het vakantieland nummer één is voor de Amerikanen... Hallo luidruchtige mensen met rolkoffers! Er is helemaal niks mis mee, maar het is even wennen na alle tijd in Zuid Amerika. Het toerisme hier is heel anders ingericht; de onbezochte pareltjes zijn niet te vinden, overal zijn restaurants en hotels en je kan werkelijk een tour nemen naar alles wat maar enigszins interessant kan zijn. De bussen zijn voor je geregeld, mensen spreken ineens weer Engels en ‘authentieke' plaatsen zijn uitgestorven. Dat maakt het tot een makkelijk bereisbaar land en dat zorgt er weer voor dat er ineens een heel anders soort toeristen op af komt; samengevat de krultangtrutjes of ADO supporters zoals ze liefkozend genoemd worden onder de lange termijn reizigers. Mensen die hier voor een paar weken zijn en dus hun koffer totaal anders inpakken; jurkjes, hakken en krultangen. De sfeer wordt daardoor ook weer anders, er wordt veel gefeest en iedere dag dronken op het strand hangen blijkt iets heel stoers te zijn. Aan de andere kant zijn er zoveel mensen rond je heen dat je rustig kunt kiezen met wie je tijd doorbrengt, en gelukkig zijn er ook een hoop leuke mensen te vinden! Zo onder andere een stel uit Australië die ik in Merida had leren kennen en met wie ik ook naar Tulum ging. Tulum was goed voor een paar dagen strand hangen, een aantal onderwater grotten bekijken, snorkelen met schildpadden, wat ruines bekijken en een dagje rondfietsen. Omdat onze goedkope kamers nogal heet en mugrijk waren besloten we een nachtje op het strand door te brengen met z'n allen, hoort er toch een keer bij op reis!

Na Tulum door naar Cancun, een stad die in mijn oren altijd erg exotisch klonk als je dat op tv hoorde... naïef zeg je? Neuh, amper! Het bleek een soort mix van Renesse en Scheveningen te zijn, maar dan een graad of 25 warmer. Het strand bomvol met luidruchtige Amerikaanse toeristen, harde herrie muziek, belachelijke prijzen en mensen die je continu iets willen verkopen. Nee, dan Isla Mujeres; een klein eilandje ongeveer een uurtje van Cancun af. Bob Marley op een prettig volume door de speakers, een taal waarin de woorden ‘stress' en ‘haast' niet bestaan en waarin de dagelijkse activiteit vooral bestaat uit niets doen. 's Ochtends yoga lessen op het strand, 's middags een boekje lezen op het strand en 's avonds een coco cocktail drinken aan de bar op het strand... en dat allemaal met een temperatuurtje van 28 graden. In de maanden mei tot en met september kun je hier een bijzondere activiteit doen; snorkelen met walvishaaien. Deze haaien komen in die maanden naar deze omgeving om plankton te eten en terwijl zij hun soms 18 meter lange lijf vol krijgen, kun je daar tussendoor snorkelen. Dit hebben we uiteraard gedaan, en wat een geweldige ervaring was het! De beesten komen recht op je af en gaan pas op het laatste moment een andere kant op. Daarnaast krijg je soms nog een zwiep van de staart, het bordje ‘pas op, zwenkt uit' ontbreekt... het was een beetje eng maar vooral heel gaaf om te doen, weer een nieuwe ervaring op het lijstje van hoogtepunten erbij!

Na de week op het eiland die aanvoelde als een soort vakantie tijdens het reizen (wees gerust; ik besef me heel goed hoe dit klinkt...) is het bijna tijd om weer afscheid te nemen van Mexico, tijd voor het land wat bovenaan op mijn wensenlijstje staat sinds lange tijd... Het land van de rum, sigaren, oude auto's en Fidel; tijd voor Cuba!

Nieuwe foto's zijn te zien in het album van Mexico; http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1910143354061.2099020.1256164210&l=58bc07a69d&type=1

Over Geduld, Krultangen en Regen

Mexico hereI come. Het klonk zo optimistisch... Het bleek iets minder makkelijk. Ik ben zowaar van het noorden van Colombia naar Bogota, de hoofdstad, gevlogen, maar daarna hield het op. Ik zou naar Miami vliegen maar had niet het bijbehorende autorisatieformulier. Ik miste mijn vlucht naar Miami en daardoor vervolgens ook de aansluitende vlucht naar Mexico City. Het ticket wijzigen was niet mogelijk, het deels aanpassen was te duur. Mijn geduld werd behoorlijk op de proef gesteld en aangezien ik toch wel wat ‘Van Rijen' in me heb ging dat me niet heel goed af... Sorry familie! Uiteindelijk heb ik Bogota nog een aantal dagen kunnen verkennen en vloog 5 dagen later met een nieuw ticket via Peru naar Mexico.

Mexico City viel me ontzettend mee, eerlijk gezegd had ik verwacht beroofd, verkracht of dood te zijn voordat ik überhaupt mijn hostel bereikt had maar het is een erg mooie stad vol met aardige mensen. De hoeveelheid historische gebouwen is enorm en er is veel te zien en te doen. Ik heb mijn dagen dan ook goed kunnen vullen met museumbezoekjes, alhoewel je het na 78 verschillende soorten oudmexicaanse schalen ook weer wel gezien hebt... Ook zijn de Maya ruines makkelijk te bezoeken, midden in het centrum zijn er een aantal te vinden maar ook net een uurtje buiten de stad in Teotihuacan. Deze oude ruines waren vroeger de grootste stad van Mexico en zijn in erg goede staat gebleven.

Al met al ben ik een stuk langer in de Mexico City gebleven dan verwacht en daarna belandde ik in Oaxaca, een wederom zeer historische stad waar de Spanjaarden goed hun best hadden gedaan om een stempel achter te laten. Helaas kreeg ik hier last van een flinke griep en heb weinig van de stad gezien. Ik heb nog wel een dagtripje gedaan naar ‘Hierve del Agua', dit is een grote rots die eruit ziet als een waterval. Klinkt niet zo heel spannend, maar het uitzicht is geweldig en doordat er geisers boven op de rots zijn is het een bijzondere plek om even rustig rond te kijken. Of blijkbaar ook om trouwfoto's te maken... (andere veel te jonge mensen uiteraard, ik niet!) Op de terugweg ook nog even gestopt bij de grootste boom ter wereld. Je kan hem maar gezien hebben!

Omdat ik toch nog niet helemaal beter was had ik bedacht dat het vast een slim idee was om richting strand te gaan, kon ik in ieder geval aan m'n teint werken terwijl ik op het strand lag te griepen... Dat was natuurlijk nogal dom. Met 35 graden, muggen overal en teveel hippe ‘ik-neem-altijd-drie-krultangen-mee-op-vakantie-meisjes' in de buurt had ik het weer snel gezien en vertrok ik naar San Cristobal, een pareltje tussen de bergen. Hier was het koud en regenachtig, precies zoals de Nederlandse herfst... En ik vond het heerlijk! Een goed excuus om een paar dagen in bed filmpjes te kijken, met grote koppen thee boeken te lezen en weer even bij te kletsen met Nederland. Het is een oude stad waar wederom veel historische gebouwen te zien zijn en de sfeer die er hangt is erg bijzonder. Zakenmannen met laptops en Iphones aan de koffie, naast de traditionele vrouwen die zelfgemaakte kleden verkopen. De taco's die men op straat verkoopt zijn prima hapjes op ieder moment van de dag, en de koffie smaakt beter dan in ieder ander land tot nu toe. Na een paar dagen door de stad te hebben gelopen en wat musea te hebben bezocht was het tijd voor wat natuurschoon; het Cayon del Sumidero. Dit is een gebergte een eindje van San Cristobal vandaan, waar je met een boot door de canyon vaart. Ik wist dat er krokodillen zouden zitten, had een handzaam rivier formaatje verwacht. Grapje, ze zijn volledig Artis waardig 5 meter lang... Even slikken als ze naast de boot zwemmen! Het was mooi zonnig en heerlijk om zo op een luxe manier door de natuur gevaren te worden. Genieten! Momenteel bevind ik me nog steeds in San Cristobal, ik kan maar geen afscheid nemen van de kou en de regen! Het is nu bijna 10 maanden vooral warm geweest en ik voel me helemaal thuis hier... Daarnaast gaan alle komende plekken op de verlanglijst alleen maar warm zijn, dus ik stel het vertrekken nog even uit!

Nieuwe foto's zijn te zien op; http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1910143354061.2099020.1256164210&l=58bc07a69d

Over Nationale Parken, Verdrinken en Snorren

Taganga. Dé plek in Colombia om te feesten. Het bier is goedkoper dan water, de coke ligt voor het opsnuiven en het dorp zit vol met zongebruinde toeristen die zin hebben in een feestje. Zo ook wij, het zou dan ook voor ons drieën de laatste mogelijkheid zijn voordat Sam en Maren de grens overstaken naar Venezuela, dus tijd voor hoge verwachtingen van grootste feesten!

Poeh hè, was daar even een enorme anti climax. Na twee lege kroegen (waarvan één zelfs al dicht voordat we al in de buurt waren) belandden we in een Israëlisch hostel waar dronken mensen nog de restjes coke weg moesten werken of stonden te bedenken met wie ze dan naar huis zouden gaan. Of het nou onze avond niet was, niet ons publiek, het gebrek aan coke of het gebrek aan andere nuchtere mensen weten we nog steeds niet, maar na de enorme afknapper besloten we om maar meteen de dag daarna te vertrekken. Op naar Riohacha, een stad als vertrekpunt naar het meest noordelijk gelegen punt van Zuid Amerika. Helaas was er een of andere staking aan de gang, waardoor op onze geplande reisdag werkelijk alles stil lag. Er reden nergens auto's, bussen gingen niet en winkels waren dicht. Dus nog een dagje niks doen, dan maar doorbrengen in een winkelcentrum waar alles dicht was, behalve de wifi spot. mooi!

De dag daarna konden we dan toch echt vertrekken en na 4 uur en verschillende auto's verder kwamen we dan aan in Cabo de la Vela, een uithoek in de peninsula van Colombia. Onze verwachtingen; weinig huizen, geen elektriciteit, geen andere toeristen en veel strand en zee. De werkelijkheid; iets meer huizen, elektriciteit tot 10 uur 's avonds, een paar andere toeristen en ja hoor; veel strand en zee. Helemaal top dus! We hebben daar een aantal dagen genoten van de stilte en de stranden en van het buiten slapen in een hangmat. Voelt erg goed om naast de zee en onder de sterren in slaap te vallen, alhoewel het even schrikken is als er ineens een ezel naast je hoofd staat midden in de nacht. Na een bumpy terugtocht stonden we weer in Riohacha en vanaf daar hebben we de bus genomen naar Palomino, een klein dorpje met een enorm strand. We vonden dat we wel een fatsoenlijk bed verdiend hadden na de hangmatten en dus boekten we een mooie cabana voor onszelf, inclusief tuin met palmbomen en strand. Geen zwaar leven! In Palomino is niet bijzonder veel te doen, de hoofdactiviteit is ‘tuben'. Dit is in een binnenband van een vrachtwagen de rivier afdobberen, een heerlijk relaxte dag en een leuke manier om tussen de bergen van Colombia te drijven. Helaas had alleen niemand ons verteld dat je moet stoppen voordat je de zee indrijft, het leek ons vooral leuk om met die tube de hoge golven in te gaan, maar zodra we enigszins in zee lagen dreven we meteen af, de stroming bleek nogal groot te zijn. Later hoorden we dat hier wat mensen per jaar overlijden doordat ze te enthousiast gaan zwemmen... En er is niemand die je dat van te voren verteld. Een avontuur was het wel te noemen!

Nadat we bijna aan de verdrinkingsdood zijn ontsnapt vonden we dat we wel een modern dagje in Santa Marta verdiend hadden, een stad waar weinig te zien is en de meeste mensen vooral doorheen reizen. Een dagje shoppen, lekker eten en naar de film; erg gelachen om ‘Wat Er Gisteren Gebeurde, vrij vertaald ‘The Hangover'. Daarna waren we weer klaar voor een paar basic dagen, op naar hét nationaal park van Colombia; Parque Tayrona. Dit is een van de bekendste nationale parken van het land, een enorm stuk jungle wat recht aan het strand ligt. Er zijn dan ook veel mooie stranden te bezoeken en vele mooie routes te lopen. We belandden op een camping, een groot terrein met behoorlijk wat palmbomen. Hierop konden we wederom een hangmat ons bed noemen en na wat nachtelijke bezoekjes van ezels, spinnen, hernia's, kikkers en honden besloten we na drie nachten dat het toch weer wel genoeg was. Daarnaast had het erg veel geregend, waardoor sommige paden veranderden in rivieren en rivieren veranderden in zeeën. Terug dus naar Santa Marta, waar we onze laatste dag samen op passende wijze doorbrachten; 's ochtends een lekker ontbijtje, 's middags shoppen en 's avonds een laatste avond met rum, slechte muziek en kaartspelletjes. Sam en Maren vertrokken de dag daarna naar Venezuela en ik ging op weg naar Monteria. Een lelijke stad waar je vooral geen sightseeing hoeft doen. Ik hoefde er dan ook maar voor één reden heen; mijn vlucht naar het land van de sombrero's, de taco's en de snorren; Mexico here i come!

Foto's zijn te zien in het album van Colombia; http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1741722583647.2090040.1256164210&l=473249f23e

Over Zon, Zee en Strand

Het vorige verhaal eindigde in Salento. Na dit kleine en rustige dorp vertrok ik naar Medellin; Hallo grote en vooral zeer ontwikkelde stad! Jou zag ik niet aankomen! Het was prima om de hoeveelheid kleren en de behoefte aan goede koffie weer op peil te brengen, maar verder had Medellin weinig te bieden. Ik belandde wederom in een kamer met Sam en Maren, een Nederlands / Duits stel die ik al eerder in Popayan en Salento was tegengekomen. Ons grootste plezier hadden we tijdens het bezoek aan Parque Explora, een sciencemuseum voor kinderen en backpackers die niet heel veel beters te doen hebben. We hebben ons lang kunnen vermaken met alle trucjes!

Omdat we elkaars pad al vaker gekruist waren besloten we om nu samen verder te reizen en wel met een heel duidelijke bestemming; zon! Het regende namelijk in alle plekken waar we in het zuiden geweest waren, en eigenlijk ook alle landen daarvoor. Dus; tijd voor zon, strand en Caribische zee! Sam en Maren waren van plan om naar twee kleine plaatsjes te gaan; Capurgana en Sapzurro. Het zou wat lastig zijn om er te komen, aangezien de dorpjes op de grens met Panama liggen; een gebied wat tien jaar geleden nog als erg gevaarlijk en als een thuis voor de guerrilla's werd beschouwd. Daarnaast leiden er geen wegen heen; de enige manier om er te komen is een boot. Klinkt aanlokkelijk toch?
Na een ellendige busreis van 10 uur kwamen we in Turbo aan, de plek waar we de dag daarna de boot zouden nemen. In Medellin hadden we al verhalen gehoord van mijn vrienden Con en James die ik in Antarctica ontmoet had, zij kwamen net van deze plekken vandaan en waren helder over de boottocht; een pleziertochtje zou het niet te noemen zijn. Ze hadden niet overdreven; de boot klapte met grote kracht op de golven en een paar uur later en een hernia verder waren we dan in Capurgana. Een klein plaatsje recht aan zee, waar we eindelijk een paar dagen konden genieten van de zon (blij!!!), mooie strandjes en warm zeewater. Na een paar dagen trokken we iets verder het land in, naar Sapzurro. Ook aan zee en alleen een heuvel verwijderd van Panama, we hebben dan ook in beide landen aan het strand gelegen. Daarnaast hebben we nog een nachtje in Panama geslapen in een ‘indianendorp'; een plek vol met hutjes aan het strand en in de jungle waar een soort van inheemse bevolking woont. Een paar maanden per jaar komen hier gigantische schildpadden aan land om hun eieren in het strand te leggen en die gingen we 's nachts bekijken. Waar ik dacht dat er gewoon een groot rotsblok op het strand lag bleek dit een schildpad te zijn, al leek het meer op een vage afstammeling van een dinosaurussoort, zo enorm groot! We zagen hoe zij haar eieren legde en ze later ingroef, om daarna rustig naar zee terug te keren en in het donkere water te verdwijnen. Erg mooi en indrukwekkend!

Na een week blij te zijn geworden van de zon vertrokken we weer, op naar de volgende plaats aan de kust! De boottocht terug was nog erger; het begon met wat opspattend water en een kwartier later was iedereen tot aan zijn ondergoed doorweekt. Vervolgens begon de boot weer te klappen (lees; hernia), toen ging het ook nog hagelen (lees; auw), toen besloot de wind zich van zijn beste kant te laten zien (lees; koud) en alsof moeder natuur nog niet haar hele trukendoos open had getrokken eindigde het met alles tegelijk. Afin, je moet er wat voor over hebben om mooie en afgelegen stranden te zien! Na al die ruige reistijd was het hoog tijd voor wat ontspanning, dus een paar dagen doorgebracht in Tolu in een prettig relaxt hostel. Een tochtje gedaan naar nog meer stranden met enorm groen en helder water, om bij te komen van de voorgaande stranden...

Na Tolu vertrokken we naar Cartagena, volgens sommigen een van de mooiste steden van Zuid Amerika. Dit konden we niet helemaal ontkennen; er zijn veel historische gebouwen, 's avonds is alles mooi verlicht en de luxe elite die vanaf de cruiseschepen komt vanuit de VS, kan hun hart ophalen. Maar daarnaast was het ook heet, bomvol met toeterende auto's, toeristen en hoge flatgebouwen. Wederom een stuk meer ontwikkeld dan mijn verwachtingen en ondanks dat het altijd even prettig is om weer beschaving te zien na een tijd reizen zijn we na een paar dagen weer vertrokken richting strand. Maar, niet na een gratis tochtje city sight seeing mee te hebben gepakt. Alhoewel dit een beetje een omgekeerde wereld bleek te zijn; in plaats van dat wij de bezienswaardigheden bekeken, bleken wij de bezienswaardigheid te zijn. Het ‘hop on, hop off' principe was volledig nieuw in deze stad en waar wij reden pakten mensen hun camera. Ook weer eens wat anders!

Het strand waar we heen vertrokken heet ‘Playa Blanca', je kan je er dus iets bij voorstellen. Ook kwamen hier veel Colombiaanse toeristen; een beetje ordinair volk met veel nepblond haar, een volledige make up handel opgesmeerd en weinig echte onderdelen aan hun lijf. Geeft behoorlijk wat voer tot mensen kijken kan ik je vertellen! Na een paar dagen besloten we dat we genoeg zout tot ons genomen hadden en vertrokken we weer terug naar Cartagena. Hier zijn we nog twee dagen geweest om alle moderne behoeftes te vervullen (lekker eten, bioscoop en casino) en daarna vertrokken Sam en Maren voor een paar dagen naar een ander dorp en nu bevind ik me in Taganga. Zij komen hier over een paar dagen weer aan en vanaf hier gaan we verder op zoek naar meer goede stranden. De ‘Caribbean Fever' heeft zijn intrede gedaan!

Nieuwe foto´s zijn te zien in het album ´Colombia´; http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1741722583647.2090040.1256164210&l=473249f23e

Over Heilig, Heilig en Heilig

Over Heilig, Heilig en Heilig

De laatste weken heb ik mijn portie heiligen weer wel gehad!

Nadat ik terug vloog van Paaseiland naar Peru ben ik nog maar een paar dagen in dat land geweest. Een nachtje in Lima en daarna door naar het noorden, naar Mancora. Een klein surfplaatsje aan de kust; druk, hip en lawaaierig. Na een nachtje had ik het wel gezien en ging ik door naar Quito; de hoofdstad van Ecuador. Zeven maanden nadat ik vertrokken was bevond ik me weer op de plek waar het allemaal begon... Gelukkig inmiddels een hoop wijzer en veel ervaringen rijker!

Quito viel behoorlijk tegen, het was erg koud en het regende vijf volle dagen. Daarnaast schoot het niet erg op met de bussen die naar Colombia zouden gaan, dus dan maar vijf gezellige dagen in het hostel met veel gezellige mensen!
Uiteindelijk kon ik dan toch de bus nemen richting de grens, om daarna wat verder in Colombia te komen. Ik was voor het eerst zenuwachtig voor een grensovergang, alleen maar omdat het die naar Colombia was. Uiteraard kent iedereen de reputatie van dat land; cocaïne, de Farc en geweld. Met ogen die alle kanten opschoten en mijn handen om mijn tas geklemd liep ik dan ook de grens over, om tot de ontdekking te komen dat dit een van de makkelijkste overgangen tot nu toe was. Binnen 10 minuten had ik mijn ‘exit' en mijn ‘entry' stempel. Ter vergelijking; in Chili heeft me dit eens vijf uur gekost! Na de grens belandde ik in Pasto, de eerste stad na de grens. Mijn eerste stad in Colombia; het land van de witte steden, respectvolle mannen, groene heuvels, ontzettend vriendelijke mensen en ‘twee-voor-de-prijs-van-één-borstvergrotingen'. Welkom!

In Pasto wilde ik het ‘Santuario de las Lajas' bezoeken; een groot klooster midden tussen de bergen. In 1754 zou Maria hier persoonlijk gesignaleerd zijn, een beeld daarvan is nog steeds te zien op een rots. Naar aanleiding daarvan is de enorme kerk gebouwd, waar nu nog steeds mooie missen gehouden worden.

Aangezien dat de grootste bezienswaardigheid van Pasto is, ben ik de dag daarna doorgereisd naar Popayan. Dit is de stad waar de grootste festivals plaatsvinden rondom Pasen; ik had natuurlijk kunnen bedenken dat de hostels dan vol zouden zitten. Dus na een paar dagen was ik dakloos; op naar de volgende plek! Gelukkig had ik nog wel wat processies kunnen zien; een soort kleine parade waarbij eerst de hoempapa langskomt, vervolgens dragen een aantal mannen een soort troon waarop één van de kerkbeelden zit en de tocht eindigt met de priesters en pastoors die langskomen. Aan de kant staan mensen te zwaaien met palmtakken en na de laatste priester loopt iedereen achter de tocht aan. Het kan er op momenten behoorlijk dramatisch aan toe gaan; mensen werpen zich op hun knieën en huilen tranen met tuiten. Toch anders dan de zondagochtendmis in Galder...

De volgende stad was Cali, de trotse eigenaar van de titel ‘Salsastad van Zuid Amerika'. Daar zou ik persoonlijk ook trots op zijn, dat was ook echt het enige wat ze te bieden hadden namelijk. Cali vond ik een onveilige en lelijke stad, het enige leuke wat ik gezien heb was de vlinder- en vogeltuin. Ik als non dierenliefhebber heb daar een dag doorgebracht, met veel plezier zelfs! Wellicht hadden de processies toch iets nuttigs voor me gedaan...

Na de beestjes dus weer verder op weg, richting Salento. Dit is een klein dorp midden tussen de bergen, waar de paarden en cowboyhoeden de straten beheren. Pasen wordt hier volop gevierd, en de dagen hangen dan ook aan elkaar van kerkmissen, processies en feest. Want Christendom is hier niet bepaald saai, de avonden zijn gevuld met barbecues op straat, muziek en dans. Gezelligheid alom dus! Ik ben gisteren een dagje op een koffie makerij geweest, heb geleerd hoe koffie gemaakt wordt en hoe goede Colombiaanse koffie smaakt... Lekker hoor!

Tot nu toe is mijn indruk van Colombia erg positief. De mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam, de mannen behandelen de vrouwen zoals het hoort en de natuur is echt prachtig. Soms rij je door gebergten waar de boomtoppen eindeloos hoog zijn, dan kan ik me goed voorstellen hoe de drugs zich een weg kan vormen door het land. Maar de inwoners willen niets liever dan afgeraken van die reputatie en doen hard hun best hun land toegankelijk te maken voor reizigers. Nog veel te zien en te genieten dus!

Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.1741722583647.2090040.1256164210&l=473249f23e

Over Verrassingen, 'Tropisch' en Zeebonken

Help! De tijd gaat zo snel, ik ben alweer bijna 7 maanden weg! Maandenlang loop ik met de tickets voor Paaseiland in mijn tas rond, denkende dat het nog jáááren duurt voordat ik daar eindelijk heen kan... En nu ben ik alweer terug!

De laatste maand is echt heel snel voorbij gegaan, vooral het door het bezoek van Guido en Christel. Nadat zij genoten hadden van Machu Pichu zijn we verder gereisd van Cusco naar Arequipa. Hier was hun plan om de Colca Canyon trekking te lopen, de trekking waarbij ik vorige keer samen met Sofie gruwelijk ziek was geworden. Ik heb ze dus uiteraard enorm veel plezier gewenst en heb zelf nog een aantal dagen van de stad genoten. Toen ze terug waren zijn we nog het klooster ingegaan, om tijdens de tour tot de conclusie te komen dat Christel en ik vooral erg blij waren dat we in deze tijd leven in plaats van 100 jaar geleden.

Na Arequipa was het tijd voor een nieuw land, dus op naar Bolivia! Wederom deden we Copacabana aan en het idee was dat zij vanuit daar verder Bolivia in trokken en ik terug ging naar Lima. Maar we vonden onze tijd samen nog veel te kort en wilden helemaal nog geen afscheid nemen... verrassing, dan maar mee naar de zoutvlaktes! En zo bevond ik me vier maanden na de eerste keer nogmaals op een natuurwonder in Bolivia. Dit keer was het regenseizoen waardoor het water op de vlakte lag. Dit in combinatie met het wit van het zout en het licht van de zon was een prachtig gezicht. We hebben dan ook ongelooflijk genoten van de driedaagse tour; we reden op de zoutvlakte, zagen prachtige uitzichten, een mooie zonsondergang, gekleurde lagunas en ondertussen genoten we vooral van elkaars gezelschap. Het was heerlijk om weer even met mensen te zijn die me door en door kennen en met wie ik grapjes kan maken wat ik niet met iedereen kan. Aan een half woord hadden we genoeg en we wilden alle drie dezelfde dingen. Wederom een moment om te realiseren hoe blij ik mag zijn met een vriendengroep zoals we die thuis hebben!

Met tranen in ons ogen, of eigenlijk rollend over mijn wangen, namen we afscheid van elkaar in Uyuni. Zij gingen nog een paar dagen doorbrengen in Bolivia en voor mij was het tijd om weer richting Lima te gaan. Vanuit daar ging mijn vlucht naar Paaseiland en die wilde ik natuurlijk niet missen!

En maar goed dat ik die niet gemist heb, want bijzonder was het! Na een vlucht van een uurtje of vijf over alleen maar zee (de digitale kaart op de tv's in het vliegtuig was dan ook voornamelijk blauw) kwam ik 's ochtends rond half 6 aan op Paaseiland. Pikkedonker en stromende regen. ‘Welcome on our beautiful tropical island!' Met een verregende bloemenkrans om m'n nek stapte ik achter in de bak van een pick-up truck en werden we naar de camping gereden. Jawel, een camping. Want kamperen lijkt zo leuk, op een tropisch eiland... Traditioneel getrouw dus de tent opgezet in de regen (nu kampeer ik toch zeker al een jaartje of 15 en alle vrienden kunnen het beamen; tenten zet je ALTIJD op in de regen!) en toen ben ik nog maar een paar uurtjes gaan slapen, dat leek me nog het beste idee van de dag...

Toen ik een paar uur later wakker werd was het gelukkig al een stuk droger en kwam de zon langzaam door. En het moment dat ik toen mijn tentje open ritste was er een uit duizenden... Recht voor me de zee, exotische bloemen naast me en een Moai (de naam voor de beelden) midden op de camping. Ja hoor, welkom op Paaseiland!

Een paar ANWB feitjes; Het eiland is qua oppervlakte zo groot als Texel en het is het meest geïsoleerde eiland ter wereld. Er is precies één dorpje (formaatje Galder) en dat zit vol met restaurantjes, surf en duikscholen en toeristische winkeltjes. Alleen in het dorp zijn de wegen geasfalteerd, buiten het dorp gaan er een paar zandwegen langs de kust en een paar midden door het eiland. Overal lopen wilde paarden rond, al zijn ze misschien niet meer zo wild te noemen als ze hun hoofd door de open autoruit heen steken op zoek naar eten... Er zijn een paar strandjes, maar doordat het een vulkanisch eiland is, zijn er vooral veel rotsen te vinden. Dat geeft het eiland een rare sfeer, aan de ene kant heel exotisch door de witte stranden, blauwe zee, palmbomen en gekleurde bloemen, maar aan de andere kant een rauwe en harde rotsachtige omgeving.

Samen met een Frans stel huurde ik een auto en zijn we twee dagen rondgereden. We zijn naar de zonsopgang gaan kijken en naar de plaats waar de Moai gemaakt werden. Moai is het ‘Rapa Nui' woord voor beeld, Rapa Nui is de taal die de inwoners spreken. Nog steeds is er geen zekerheid waarom de beelden gemaakt werden, maar de meeste theorieën geven aan dat zij gemaakt zijn om bepaalde goden te plezieren. De Moai waren een stuk groter dan verwacht, en pas toen ik er recht voor stond begreep ik de ophef over de onduidelijkheid hoe ze ooit vervoerd zijn. Ze werden namelijk gemaakt vanuit de rotsen en zijn daarna naar verschillende plekken op het eiland gebracht. Ik zal niet meer zo snel klagen over een te zware rugzak...

Aangekomen op een strandje besloten we te lunchen bij een strandtentje waar twee zussen de tent runden. Beide rond de 50 en nogal ‘zware botten', ze moeten toch ruim over de 120 kilo hebben gewogen. Per persoon. Ze hadden een hoop verhalen en uiteindelijk hebben we de rest van de dag bij ze doorgebracht. Ze zouden van die perfecte irritante thuiszorg cliënten zijn, alle hulp nodig hebben die de thuiszorg kan bieden, maar waarschijnlijk niks willen aannemen. Haar pillen pakte ze uit haar schort voor de maaltijd, om ze naast haar bord weg te zetten en er niet meer naar om te kijken. Ze maakten me aan het lachen en hadden praat voor tien, maar ergens hing er een soort cynische en trieste sfeer om ze heen. Het leven op het eiland was voor hen duidelijk niet zachtaardig geweest...

Een van mijn laatste dagen bracht ik door met een wat ouder echtpaar uit de Verenigde Staten. We gingen met een inwoner snorkelen, vissen en barbecueën. Zo gezegd zo gedaan; na een tijd gesnorkeld te hebben en de meest prachtige vissen voorbij te zien hebben gekomen kregen we honger dus ja hoor, het waren diezelfde prachtige vissen die op de barbecue belandden... Althans, de kleintjes maakten we schoon, (lees; met je wijsvinger de ingewanden eruit pulken, met een mes de kop eraf snijden en met je nagels de huid eraf rukken) doopten we in citroensaus en wasabi saus en zowaar; de meeste verse sushi ooit!

De groteren werden met schubben, ogen, vinnen en al op het rooster gelegd en konden we na een tijdje uitlepelen. Ondanks dat ik even over mijn Albert Heijn generatiekloof heen moest stappen was het echt leuk om te doen en vooral erg lekker!

Na het eten kon er weer gesnorkeld worden, dit keer tussen de reuzenschildpadden! Echt geweldig om tussen die beesten door te zwemmen, ik heb mijn tenen krampachtig ingehouden maar ze tonen echt totaal geen interesse in je. Ze zwemmen rustig onder je door en je kan zonder moeite je handen op hun schild hebben hangen. Voor mij toch wel de meest bijzondere ervaring die het eiland te bieden had! Op het einde kwam er ook nog een blowfish langs; zo'n vis die zichzelf opblaast als je hem aanraakt. Met dank aan die vis kwam ik daar bijna ter plekke aan het eind van mijn leven, hoe kan ik nou niet lachen als je er al zo uitziet en jezelf maar blijft opblazen? Ja, dan komt er wel water in je snorkel....

De laatste avond liep ik nog een rondje langs de kust en op het strand waren een aantal mannen aan het barbecueën. Ik moest weer vis komen eten (zo zwaar allemaal) en dit werd een geweldige avond. Zoals het een echte zeebonk betaamt bespeelden ze de accordeon met getatoeëerde armen en zongen ze uit volle borst. Met wat biertjes, een vuur en een prachtige zonsondergang was dit een geweldige manier om een geweldige week af te sluiten. Dat plekje midden in de zee heeft een plekje in m'n hart!

Ik wil jullie ook nog even bedanken voor de hoeveelheden leuke reacties, iedere keer weer leuk om ze te zien verschijnen! Next time from Colombia!

Foto's van de trip met Guido en Christel zijn te zien in; http://www.facebook.com/album.php?aid=2071743&id=1256164210&l=cfed0c7496
Foto's van Paaseiland zijn te zien in; http://www.facebook.com/album.php?aid=2085976&id=1256164210&l=40222e99ec