Ik geloof dat het is begonnen. De tijd van lijstjes, van het zwerven in gedachten tijdens gesprekken en van het nachtelijke moment waarop je besluit dat je toch echt niet kan slapen.
De een zal het zenuwen noemen, de ander neurotisch.
Het zijn de momenten waarop ik bedenk wat ik allemaal nog moet doen voor ik vertrek, of me afvraag of 'op de bonnefooi' nou het meest grandioze idee is wat ik heb gehad.

Mijn HBO diploma heb ik vannmiddag mogen ontvangen. Voor zover ik nog niet gevierd had dat ik min of meer afgestudeerd was, kan dat nu echt beginnen. Nu hoef ik écht niets meer te doen en kan ik met alle zekerheid die ik heb vertrekken. Dat is mooi, zou je denken.

Uiteraard kan ik daar niet echt tegenin gaan, maar een beetje spannend is het wel. Natuurlijk heb ik de afgelopen tijd hard geroepen tegen iedereen die het (niet) horen wilde wat mijnstoere plannen zijn en heb ik aangehoord hoe dapper het is. Iedere keer kijk ik erbij alsof het me geen enkele moeite kost, ieder half uur daarna word ik langzaam wat stiller....
Nooit gedacht dat ik heel hoogstaand Kluun nog eens zou citeren, maar hij heeft ooit ergens geschreven; 'Er zijn altijd 100 redenen te bedenken waarom je iets niet zou doen. Juist die ene reden om iets wel te doen moet je motivatie zijn'. Die 100 redenen spoken behoorlijk door m'n hoofd nu, om 3.59 uur. Positieve spanning? Totale blinde paniek? Onzekerheid?

Toch maar weer wat lijstjes maken en daarna in het donker hard op zoek naar die ene reden.
Positieve spanning klinkt me het beste, want stiekem ben iktoch blij dat het is begonnen...