Over Heilig, Heilig en Heilig

De laatste weken heb ik mijn portie heiligen weer wel gehad!

Nadat ik terug vloog van Paaseiland naar Peru ben ik nog maar een paar dagen in dat land geweest. Een nachtje in Lima en daarna door naar het noorden, naar Mancora. Een klein surfplaatsje aan de kust; druk, hip en lawaaierig. Na een nachtje had ik het wel gezien en ging ik door naar Quito; de hoofdstad van Ecuador. Zeven maanden nadat ik vertrokken was bevond ik me weer op de plek waar het allemaal begon... Gelukkig inmiddels een hoop wijzer en veel ervaringen rijker!

Quito viel behoorlijk tegen, het was erg koud en het regende vijf volle dagen. Daarnaast schoot het niet erg op met de bussen die naar Colombia zouden gaan, dus dan maar vijf gezellige dagen in het hostel met veel gezellige mensen!
Uiteindelijk kon ik dan toch de bus nemen richting de grens, om daarna wat verder in Colombia te komen. Ik was voor het eerst zenuwachtig voor een grensovergang, alleen maar omdat het die naar Colombia was. Uiteraard kent iedereen de reputatie van dat land; cocaïne, de Farc en geweld. Met ogen die alle kanten opschoten en mijn handen om mijn tas geklemd liep ik dan ook de grens over, om tot de ontdekking te komen dat dit een van de makkelijkste overgangen tot nu toe was. Binnen 10 minuten had ik mijn ‘exit' en mijn ‘entry' stempel. Ter vergelijking; in Chili heeft me dit eens vijf uur gekost! Na de grens belandde ik in Pasto, de eerste stad na de grens. Mijn eerste stad in Colombia; het land van de witte steden, respectvolle mannen, groene heuvels, ontzettend vriendelijke mensen en ‘twee-voor-de-prijs-van-één-borstvergrotingen'. Welkom!

In Pasto wilde ik het ‘Santuario de las Lajas' bezoeken; een groot klooster midden tussen de bergen. In 1754 zou Maria hier persoonlijk gesignaleerd zijn, een beeld daarvan is nog steeds te zien op een rots. Naar aanleiding daarvan is de enorme kerk gebouwd, waar nu nog steeds mooie missen gehouden worden.

Aangezien dat de grootste bezienswaardigheid van Pasto is, ben ik de dag daarna doorgereisd naar Popayan. Dit is de stad waar de grootste festivals plaatsvinden rondom Pasen; ik had natuurlijk kunnen bedenken dat de hostels dan vol zouden zitten. Dus na een paar dagen was ik dakloos; op naar de volgende plek! Gelukkig had ik nog wel wat processies kunnen zien; een soort kleine parade waarbij eerst de hoempapa langskomt, vervolgens dragen een aantal mannen een soort troon waarop één van de kerkbeelden zit en de tocht eindigt met de priesters en pastoors die langskomen. Aan de kant staan mensen te zwaaien met palmtakken en na de laatste priester loopt iedereen achter de tocht aan. Het kan er op momenten behoorlijk dramatisch aan toe gaan; mensen werpen zich op hun knieën en huilen tranen met tuiten. Toch anders dan de zondagochtendmis in Galder...

De volgende stad was Cali, de trotse eigenaar van de titel ‘Salsastad van Zuid Amerika'. Daar zou ik persoonlijk ook trots op zijn, dat was ook echt het enige wat ze te bieden hadden namelijk. Cali vond ik een onveilige en lelijke stad, het enige leuke wat ik gezien heb was de vlinder- en vogeltuin. Ik als non dierenliefhebber heb daar een dag doorgebracht, met veel plezier zelfs! Wellicht hadden de processies toch iets nuttigs voor me gedaan...

Na de beestjes dus weer verder op weg, richting Salento. Dit is een klein dorp midden tussen de bergen, waar de paarden en cowboyhoeden de straten beheren. Pasen wordt hier volop gevierd, en de dagen hangen dan ook aan elkaar van kerkmissen, processies en feest. Want Christendom is hier niet bepaald saai, de avonden zijn gevuld met barbecues op straat, muziek en dans. Gezelligheid alom dus! Ik ben gisteren een dagje op een koffie makerij geweest, heb geleerd hoe koffie gemaakt wordt en hoe goede Colombiaanse koffie smaakt... Lekker hoor!

Tot nu toe is mijn indruk van Colombia erg positief. De mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam, de mannen behandelen de vrouwen zoals het hoort en de natuur is echt prachtig. Soms rij je door gebergten waar de boomtoppen eindeloos hoog zijn, dan kan ik me goed voorstellen hoe de drugs zich een weg kan vormen door het land. Maar de inwoners willen niets liever dan afgeraken van die reputatie en doen hard hun best hun land toegankelijk te maken voor reizigers. Nog veel te zien en te genieten dus!

Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.1741722583647.2090040.1256164210&l=473249f23e