Na het wegslikken van een paar tranen en veel knuffels en kussen heb ik afscheid genomen van Car en Sofie. De weken die we samen gereisd hebben waren super en ik heb ze na hun vertrek dan ook zeker gemist! Uiteraard maak je hier veel nieuwe vrienden en leer je snel mensen kennen, maar toch zijn die contacten anders dan de vrienden thuis. Ik kijk met regelmaat nog terug naar de foto's en filmpjes van mijn afscheidsfeestje en ben enorm blij met jullie allemaal!

Terwijl Car en Sofie hun avontuur in de jungle tegemoet gingen vertrok ik naar het zuiden, naar Copacabana. Dit dorp ligt aan het Titicacameer; het hoogst gelegen meer ter wereld. Het ligt net over de Boliviaanse grens en zo zat ik meteen in mijn derde land op deze reis. Het dorp zelf stelde niet heel veel voor, vooral goed ingesteld op toeristen en mede door het lekkere weer prima om een paar dagen daar door te brengen. Na een zonnig en rustig bezoekje aan één van de eilanden in het meer vertrok ik naar de hoofdstad van Bolivia; La Paz.

Mijn verwachting van La Paz was een vieze, stinkende en armoedige stad, maar het tegendeel bleek waar! Althans, na een paar dagen dan. Op het eerste gezicht klopte de verwachting wel, maar na een paar dagen verkenning bleek de stad meer te bieden dan ik dacht. Veel verschillende mensen, van modern tot traditioneel. Datzelfde met de gebouwen en ook de sfeer ging van ouderwets op straat eten tot een modern bruisend nachtleven. Ook was er van alles in en rondom de stad te doen, waar mijn dormgenootje Jo en ik dan ook goed gebruik van hebben gemaakt. Op een van de eerste dagen ben ik gaan paragliden, wat echt fantastisch was. Een prachtig uitzicht over de stad en de bergen terwijl je in de lucht hangt met alleen stilte om je heen. De dag daarna probeerden we quadbikes uit en crosten we door het ‘Moon valley park' heen. Op die quads kwam het klein kind in ons volledig naar boven, na wedstrijdjes, rondjes door het zand en zo hard mogelijk hellingen af hielden we het voor gezien. Twee dagen later was het tijd voor Death Road; op een mountainbike de ooit gevaarlijkste weg ter wereld af fietsen. Verstandig was het misschien niet te noemen, maar wel ontzettend gaaf! Het eerste stuk was op asfalt waarbij het vooral om de enorme snelheid gaat, en het tweede stuk gaat over een zandpad. De omstandigheden hielpen niet echt mee; mist, regen en het verliezen van één lens door de wind zorgden ervoor dat het extra spannend was. Voor mij een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe!

Na een ruime week van extreme sporten en feesten was het weer tijd om verder te gaan. Ik vertrok naar Cochabamba, een grote stad 10 uur rijden van La Paz. Omdat de stad absoluut niet toeristisch was gaf het een mooie blik op het dagelijks leven in Bolivia. Van de vrouwen die in traditionele kledij rondlopen tot moderne jongeren die na school koffie drinken in een hip barretje. De paar dagen in de deze stad heb ik doorgebracht met een rondleiding door een driehonderd jaar oud klooster en een bezoek aan de grootste markt van Zuid Amerika. Mijn hostel vond mijn verblijf daar blijkbaar nog niet spannend genoeg en besloten me daarom wat ‘Shining' activiteiten te bezorgen. Midden in de nacht duwde iemand mijn raam open om even naar binnen te kijken om vervolgens een kwartier voor mijn deur langs te lopen. Alsof ik toen nog niet wakker genoeg was sprong ook ineens de tv op de kamer aan, op beeld sneeuw en volume heel hard... Je snapt dat ik niet heel lang na hoefde te denken over de vraag ‘of ik een extra nacht wilde bijboeken'!

Vanuit Cochabamba ben ik vertrokken naar Sucre, ook wel de White City genoemd. En dan niet vanwege suiker of ander wit poeder, maar vanwege de kleur van de gebouwen...Hier kwam ik Ai tegen, een Japans meisje waar ik al eerder mee gereisd heb. Samen hebben we in een paar dagen de stad verkend. Heel veel was er niet te doen maar het is een erg mooie stad, dus geen straf om er een tijdje te zijn! We hebben zelfs een pedicure genomen, na 3 maanden slippers was het hard nodig... Toen een hostelgenoot die chronisch op blote voeten loopt me vroeg of ik écht iedere dag douchte besloot ik dat dat een mooi moment was om verder te reizen en ik vertrok weer, op naar de zoutvlaktes!

Deze zoutvlaktes liggen op bijna 4000 meter hoogte in het zuiden van Bolivia, dichtbij de grens met Chili. Één van deze vlaktes is de grootste ter wereld, en daar kun je je wel iets bij voorstellen als je er met een Landcruiser overheen rijdt. Samen met Ai, twee andere Japanners, een hilarische Koreaan en een Canadees die voor z'n lol door Zuid Amerika fietst hebben we drie dagen lang door het landschap gereden. We hebben deels over de zoutvlaktes gefietst, prachtige zonsondergangen gezien, veel verschillende meren bekeken, veel potjes gekaart en borrelende geisers bezocht. Het was een geweldige groep mensen bij elkaar en we hadden een gezellige gids. Wederom een groot hoogtepunt! Na drie topdagen moesten we helaas weer afscheid van elkaar nemen, iedereen ging een andere kant op. Samen met Ai ben ik in San Pedro de Atacama beland, een zeer toeristisch dorp in de woestijn van Chili. Voorlopig is dit het enige wat ik van Chili ga zien, morgen vertrekken we naar Salta in Argentinië, om langzaamaan richting Buenos Aires te reizen. Hopelijk worden daar de feestdagen doorgebracht!

Met de vriendelijke groeten aan Sinterklaas en tot de volgende update!

Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2071743&id=1256164210&l=cfed0c7496