Van Latacunga naar het kustplaatsje Montañita bleek een lange rit. Aan het begin van deze rit ontmoette ik wederom twee Nederlanders en na 10 uur in de bus te hebben gezeten kwamen we 's avonds aan. Meteen een prima hostel gevonden en een biertje gedronken. Montañita is een raar dorp. Het is erg klein (denk grootte Rijsbergen) en het heeft vooral veel kroegen, restaurants en hostels. Allerlei soorten mensen lopen er rond, Zuid Amerikanen, toeristen... voor korte of lange tijd. Je kan er leren surfen, spaans leren, walvissen kijken en niks doen is ook een veel beoefende activiteit daar. Ik heb er een aantal dagen doorgebracht; Ik heb veel strandwandelingen gemaakt, veel naar de surfers gekeken (laten we eerlijk zijn, dat is niet bepaald een slecht uitzicht...) en veel gelezen op terrasjes. De laatste dag ben ik naar Puerto Lopez gegaan, om daar vanuit een boot walvissen te gaan kijken. Dat was echt geweldig, een hele bijzondere ervaring! De enorme beesten kwamen vlakbij onze boot, waardoor we ze echt heel goed konden zien... Ik wist dat ze groot waren, maar zo groot! De ervaring werd nog iets specialer doordat ik zo ziek was als een hond (op de golven dobberen klinkt leuk, maar is in het echt iets minder leuk) en vooral druk was met over de rand hangen. Dan weer wel de rand waar de beesten waren, dus ik voelde de intieme band tussen ons!
Zodra ik weer voet aan land zette was het gelukkig weer over en kon ik door naar een gezellig etentje en een goed avondje kroegen met een aantal mensen die ik in Quito had ontmoet. Het avondje ging iets te goed zelfs, de dag daarna viel het vroege opstaan voor de rit naar Cuenca me zwaar! Gelukkig had ik in Guayaquil de tijd om bij te komen, aangezien daar bleek dat alles dicht was in verband met de opstand van de politie... Maar na een paar uur wachten kon ik alsnog naar Cuenca. Eenmaal daar aangekomen maakte de mooie stad alles goed! Het was er erg lekker weer, wat wel gewaardeerd werd na vier dagen regen.

De eerste dag in Cuenca doorgebracht met heel veel kerken kijken en een beetje souvenirs shoppen. Dat is namelijk echt heel slim om dat aan het begin van je reis te doen... De dag daarna ging ik samen met een dorm genootje naar Parque Nacional Cajas. Een (je raadt het al) nationaal park met meren en bergen. In het begin ging het allemaal redelijk soepeltjes, maar hoe hoger we kwamen hoe meer last ik wederom kreeg van hoogteziekte. Na een tijdje ging mijn wandelgenootje verder de bergen in en besloot ik naar beneden te lopen. Ondanks dat ons gezegd was absoluut niet alleen te lopen... Was dat dom? Nou, behoorlijk! Na een tijdje had ik geen idee meer waar ik was of hoe ik ergens moest komen. De Lonely Planet bood in dit geval ook niet echt uitkomst. Die had twee adviezen:
1. Ga niet van de paden af. (Te laat!)
2. Verdwaal niet want als je daar de nacht door moet brengen ga je dood van de kou. (Zeer hoopgevend)

Na een paar uur doelloos rondgedwaald te hebben ging ik in m'n hoofd alle afleveringen van Ultimate Survival af. Ik heb water gefilterd, poep doorzocht op sporen, een lama geslacht en de ingewanden opgegeten, de huid om me heen gedrapeerd voor wat warmte... Vooruit, misschien had de presentator van het programma zijn kinderen er nog geblinddoekt heen gestuurd, maar voor mij was het toevallig wel heel spannend! Na een paar uur toch weer een pad gevonden wat uiteindelijk weer leidde naar het basiskamp. Een klein sprongetje volgde toen dat weer in zicht kwam!

Na dat wilde avontuur een nachtje goed geslapen om de dag daarna naar Vilcabamba te gaan. Hier geniet ik nu een paar dagen van de heerlijke temperaturen, de mooie uitzichten, het zwembad en massages. Ik ging voor de haarbehandeling, dat leek me geen overbodige luxe aangezien hier ongeveer puur chloor uit de douchekop komt. Toen ik eenmaal op de massagetafel lag legde de masseuse haar handen op mijn hoofd en zei; (in het spaans natuurlijk) ‘oih...'
‘Oih' hier, is net zoiets als de ‘Oh' van Bob. Je hoort ergens een knal en vervolgens hoor je Bob: ‘Oh...' Je weet niet hoe of wat, maar grote kans dat er iets stuk is... Dus nee, heel hoopgevend klonk de masseuse niet. Maar na een uur volledig beurs gemasseerd te zijn (ik denk zelfs dat mijn fontanel weer open ligt) was ik weer helemaal heel. Met een goedkeurend knikje en een aai over m'n bol eindigde ze de massage, waarschijnlijk trots op haar eigen werk.

Na een paar heerlijke dagen in Vilcabamba heb ik vanuit Loja een directe bus gepakt naar Piura, aan de kust van Peru. Je zou verwachten dat eventuele problemen zouden komen bij de grensovergang, maar nee hoor! We vertrokken om 7 uur 's ochtends (om 5 uur ging dus de wekker; wat nou vakantie?) en om 9 uur horen we een aantal knallen en blijkt er een onderdeel onder de bus te liggen. Nooit goed! Helaas geldt mijn ANWB pas hier niet en moesten we in totaal ruim 5 uur wachten. Uiteindelijk konden we overstappen op de eerstvolgende bus (die om 1 uur was vertrokken in Loja) en kwamen we om 10 uur 's avonds aan in Piura. Daar heb ik één nachtje overnacht, maar aangezien het niet heel interessant was ben ik vandaag naar Chiclayo vertrokken, een klein stadje aan de kust. Hier blijf ik een paar dagen en daarna vertrek ik langzaamaan via de kust naar Lima. Nog maar twee weken en dan ga ik daar gezellig een biertje drinken met goed Nederlands gezelschap!

Ik hou jullie op de hoogte! Nieuwe foto's zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2056721&id=1256164210&l=e53525734b