Cuba. Het land van het communisme, waarvan de leider internationaal geen achternaam meer nodig heeft. Het land waar iedereen; man of vrouw, kind of bejaarde sigaren rookt, rum en koffie drinkt. Het land waar men een volleybalnet ophangt op straat, terwijl niemand zich blijkbaar afvraagt wat er gebeurd als er een vrachtwagen doorheen moet... Het land waar je als blonde vrouw allemaal hetzelfde heet; ‘Pssst, I love you' en waar iedere man met je wil trouwen. Het land waar de jaren '50 Amerikaanse sleeën de dienst uitmaken en waarin de politieauto's en de agenten met pilotenbril eruit zien alsof ze nog steeds op zoek zijn naar Bo en Luke Duke. En het land met de oude Nederlandse bussen; midden in Havana kom je stadsbussen tegen die richting 'Almere Haven' of 'Rotterdam Zuid' rijden... Het land waarin iedereen de gehele dag op zijn balkon of op zijn drempel doorbrengt en waar amper een supermarkt te vinden is, maar waar de gastgezinnen je volledig volstoppen met geweldige maaltijden. Waarin in iedere openbare ruimte een handleiding hangt in het geval van een orkaan en waar toeristen met een andere munteenheid betalen dan de inwoners. Waar continu en overal muziek te horen is omdat men zijn tv op de veranda zet zodat het hele dorp kan meegenieten. Het land waar het straatbeeld gevormd wordt door palm- en bananenbomen en donkere mensen met felblauwe ogen; lang leve de kolonisatie! Het land waar geen Amerikaans merk te vinden is en waar de inwoners geen gebruik mogen maken van internet. Het land waarin je ontzettend gastvrij ontvangen wordt en waar ieder gastgezin na vier dagen aanvoelt als familie. En dan vooral het land van de hitte. Het is amper een dag onder de 35 graden geweest; warm!

Cuba stond al zo ontzettend lang bovenaan mijn wensenlijstje dat ik volledig zenuwachtig het vliegtuig instapte. Ik had inmiddels al aardig wat mensen gesproken die er geweest waren en de verhalen liepen behoorlijk uiteen. Sommigen vonden het fantastisch en bleven maar met geweldige tips komen, anderen hadden veel aan te merken op het voedsel en over de manier van omgang met toeristen. Door die verschillende verhalen had ik geen idee wat ik kon verwachten en hoe ik het zou gaan ervaren, zou het mijn verwachtingen kunnen waarmaken

Cuba maakte mijn verwachtingen niet alleen waar; het overtrof ze. En niet een beetje! Ik kwam 's nachts aan in Havana, en 's nachts ergens aankomen is zelden positief. Je ziet geen kleur, over het algemeen zijn de mensen die op straat lopen te schreeuwen vooral dronken en alle armoede ziet er altijd ellendiger uit dan overdag. Hostels kennen ze niet in Cuba, je hebt hotels ‘duur en zeker geen waar voor je geld' of ‘casas particulares', een soort bed en breakfast bij mensen thuis. Dat is dan ook de manier om als backpacker Cuba op een goedkope maar vooral ook een hele interessante manier te kunnen meemaken. Je leeft bij een gezin en zij kunnen je alles over het land vertellen wat je maar wilt weten. Daarnaast koken ze geweldig; het eten in de restaurants is ook vaak het geld niet waard en je kunt daarom veel huizen binnenlopen om daar aan te schuiven. Zij koken vaak super; veel keuze heb je vaak niet maar de hoeveelheid die je krijgt is schrikbarend en je wordt op je wenken bediend.

In Havana heb ik mijn ogen uitgekeken. Al zolang een droom en ik heb dan ook dagenlang alleen maar rondgezworven en rond me heen gekeken. De oude Amerikaanse auto's, de huizen die helaas genoeg wel echt heel vervallen zijn, maar ooit duidelijk koloniaal en riant zijn geweest. De kleuren van de huizen, van de mensen en van de lucht zijn allemaal helder en geven het geheel een Caribisch gevoel. Dat gevoel werd alleen maar sterker in het volgende stekje; Vinales. Een klein dorpje een paar uur van Havana, tussen de groene bergen. Hier is een paard het belangrijkste vervoersmiddel, de schommelstoel het belangrijkste meubel en de straat is je tv. Ik heb mijn dagen daar dan ook gevuld met paardrijden door de heuvels en met oma kletsen in de schommelstoel op de veranda. Tijdens de zwoele, warme avonden verzamelt jong en oud zich op het dorpsplein met flessen rum en salsaschoenen om daar de avond door te brengen. Niks geen soaps, geen facebook of geen wii!

Diezelfde sfeer heerst ook in Trinidad, een van de oudste steden van Cuba. De kinderkoppen straatjes, de salsamuziek die overal te horen is, de felgekleurde gebouwen en de vriendelijkheid van de mensen maakt het heerlijk om dagenlang door deze stad te struinen. Wederom worden hier de avonden gevuld bij ‘Casa de la Musica', waar altijd bandjes spelen, altijd gedanst wordt, waar de rum rijkelijk vloeit en waar het tijd was voor de eerste echte Cubaanse sigaar! Zolang sigarenwinkels niet door de regering gestuurd worden is het illegaal, maar er zijn genoeg andere manieren. Via een mannetje die wel een andere mannetje wist kwamen we terecht in een achterkamer waar we uiteindelijk dan een paar sigaren konden kopen. We voelden ons een soort drugshandelaren maar eerlijk is eerlijk, genoten ook volledig van deze bizarre en hilarische sigaar-koop-techniek. Vanuit Trinidad hebben we nog een leuk dagtripje gedaan naar een vallei waar vroeger de suikerbieten gerooid werden. Aangezien de trein niet ging die dag, dan maar met een taxi; met z'n zessen in een Chevrolet was al leuk op zich!

Na Trinidad op naar Santiago de Cuba, de tweede grootste stad van het eiland. Deze stad staat bekend om zijn hasslers, de mensen die toeristen behoorlijk lastig kunnen vallen. Ik leerde al snel waar deze reputatie vandaan kwam, je kon amper 5 minuten lopen zonder 10 keer een opmerking te hebben gehoord. Of ze nou met je wilden trouwen, een taxirit wilden aanbieden, een sieraad wilden verkopen of wilden weten waar je vandaan kwam, rustig rondlopen zat er niet bij. Heb dan in deze stad ook niet al teveel gedaan, was er na drie dagen volledig klaar mee en ben doorgegaan naar Baracoa. Dit is een klein dorpje aan de kust helemaal in het oosten. Dit dorp zou zijn 500 jarig bestaan vieren in de week dat ik er was, en dat hebben we geweten! Iedere dag en avond was het groot feest en de avond voor de officiële 500 jaar bestaan dag, werd er zelfs om 12 uur afgeteld en was er vuurwerk. Het scheelde niet eens denderend veel van een Nederlandse oudjaarsavond; veel mensen, rum en vooral heel veel regen! Vlak voor 12 uur werd duidelijk wat precies een tropische regenbui was, binnen een paar minuten was iedereen doorweekt. De feestvreugde werd er niet minder om en de daaropvolgende dagen werd er gewoon doorgefeest.

Aangezien ze hier natuurlijk niet aan één dag feesten doen maar alleen aan hele weken ben ik hier nog wel een tijdje! De stranden zijn mooi, de muziek klinkt goed, de rum is lekker en de mensen vriendelijk... Cuba is top!

Ik zou jullie heel graag almijn mooie plaatjes laten zien, maar helaas is het internet zo langzaam dat mijn geduld het niet bij houdt. Volgende keer beter!