Taganga. Dé plek in Colombia om te feesten. Het bier is goedkoper dan water, de coke ligt voor het opsnuiven en het dorp zit vol met zongebruinde toeristen die zin hebben in een feestje. Zo ook wij, het zou dan ook voor ons drieën de laatste mogelijkheid zijn voordat Sam en Maren de grens overstaken naar Venezuela, dus tijd voor hoge verwachtingen van grootste feesten!

Poeh hè, was daar even een enorme anti climax. Na twee lege kroegen (waarvan één zelfs al dicht voordat we al in de buurt waren) belandden we in een Israëlisch hostel waar dronken mensen nog de restjes coke weg moesten werken of stonden te bedenken met wie ze dan naar huis zouden gaan. Of het nou onze avond niet was, niet ons publiek, het gebrek aan coke of het gebrek aan andere nuchtere mensen weten we nog steeds niet, maar na de enorme afknapper besloten we om maar meteen de dag daarna te vertrekken. Op naar Riohacha, een stad als vertrekpunt naar het meest noordelijk gelegen punt van Zuid Amerika. Helaas was er een of andere staking aan de gang, waardoor op onze geplande reisdag werkelijk alles stil lag. Er reden nergens auto's, bussen gingen niet en winkels waren dicht. Dus nog een dagje niks doen, dan maar doorbrengen in een winkelcentrum waar alles dicht was, behalve de wifi spot. mooi!

De dag daarna konden we dan toch echt vertrekken en na 4 uur en verschillende auto's verder kwamen we dan aan in Cabo de la Vela, een uithoek in de peninsula van Colombia. Onze verwachtingen; weinig huizen, geen elektriciteit, geen andere toeristen en veel strand en zee. De werkelijkheid; iets meer huizen, elektriciteit tot 10 uur 's avonds, een paar andere toeristen en ja hoor; veel strand en zee. Helemaal top dus! We hebben daar een aantal dagen genoten van de stilte en de stranden en van het buiten slapen in een hangmat. Voelt erg goed om naast de zee en onder de sterren in slaap te vallen, alhoewel het even schrikken is als er ineens een ezel naast je hoofd staat midden in de nacht. Na een bumpy terugtocht stonden we weer in Riohacha en vanaf daar hebben we de bus genomen naar Palomino, een klein dorpje met een enorm strand. We vonden dat we wel een fatsoenlijk bed verdiend hadden na de hangmatten en dus boekten we een mooie cabana voor onszelf, inclusief tuin met palmbomen en strand. Geen zwaar leven! In Palomino is niet bijzonder veel te doen, de hoofdactiviteit is ‘tuben'. Dit is in een binnenband van een vrachtwagen de rivier afdobberen, een heerlijk relaxte dag en een leuke manier om tussen de bergen van Colombia te drijven. Helaas had alleen niemand ons verteld dat je moet stoppen voordat je de zee indrijft, het leek ons vooral leuk om met die tube de hoge golven in te gaan, maar zodra we enigszins in zee lagen dreven we meteen af, de stroming bleek nogal groot te zijn. Later hoorden we dat hier wat mensen per jaar overlijden doordat ze te enthousiast gaan zwemmen... En er is niemand die je dat van te voren verteld. Een avontuur was het wel te noemen!

Nadat we bijna aan de verdrinkingsdood zijn ontsnapt vonden we dat we wel een modern dagje in Santa Marta verdiend hadden, een stad waar weinig te zien is en de meeste mensen vooral doorheen reizen. Een dagje shoppen, lekker eten en naar de film; erg gelachen om ‘Wat Er Gisteren Gebeurde, vrij vertaald ‘The Hangover'. Daarna waren we weer klaar voor een paar basic dagen, op naar hét nationaal park van Colombia; Parque Tayrona. Dit is een van de bekendste nationale parken van het land, een enorm stuk jungle wat recht aan het strand ligt. Er zijn dan ook veel mooie stranden te bezoeken en vele mooie routes te lopen. We belandden op een camping, een groot terrein met behoorlijk wat palmbomen. Hierop konden we wederom een hangmat ons bed noemen en na wat nachtelijke bezoekjes van ezels, spinnen, hernia's, kikkers en honden besloten we na drie nachten dat het toch weer wel genoeg was. Daarnaast had het erg veel geregend, waardoor sommige paden veranderden in rivieren en rivieren veranderden in zeeën. Terug dus naar Santa Marta, waar we onze laatste dag samen op passende wijze doorbrachten; 's ochtends een lekker ontbijtje, 's middags shoppen en 's avonds een laatste avond met rum, slechte muziek en kaartspelletjes. Sam en Maren vertrokken de dag daarna naar Venezuela en ik ging op weg naar Monteria. Een lelijke stad waar je vooral geen sightseeing hoeft doen. Ik hoefde er dan ook maar voor één reden heen; mijn vlucht naar het land van de sombrero's, de taco's en de snorren; Mexico here i come!

Foto's zijn te zien in het album van Colombia; http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1741722583647.2090040.1256164210&l=473249f23e