Tot nu toe geniet ik nog steeds met volle teugen van het reizen. Inmiddels ben ik bijna vijf maanden onderweg, met een klein dipje achter de rug. Rond oudejaarsavond, een periode waarin ik veel vrienden regelmatig sprak en waarin duidelijk werd dat ik toch behoorlijk wat gezellige feestjes miste. Daarnaast gingen bijna alle mensen waar ik een tijd mee gereisd had rond die tijd naar huis. Het was raar om te bedenken dat we rond dezelfde tijd waren begonnen en dat zij nu alweer naar huis gingen, terwijl ik nog niet op de helft ben... Het mooie was dat het voor mij een beetje een beangstigende gedachte was, terwijl zij graag met mij zouden willen ruilen. Daar had ik nog niet echt aan gedacht, en vanaf dat moment was de dip dan ook klaar. Ook een grote hulp was het verschil tussen stad en platteland, ik was een beetje klaar met alle steden en was dan ook als een kind zo blij toen we Patagonië in kwamen. Toch de Galderse roots!

De mensen die ik ben tegengekomen en nog steeds tegenkom blijven me verrassen en vooral inspireren. Nigel, die me toevertrouwde dat hij tot 8 jaar geleden doodsbang was om vader en ‘dus' burgerlijk te worden, maar nu al jarenlang rondreist met zijn vrouw en zijn zoontje van 7. Volgens hem hoeft je leven helemaal niet te veranderen zolang je zelf bepaalt hoe je je kind op wil voeden. Simon, die door weer, wind en de Andes vanaf Ecuador naar Ushuaia fietst om geld op te halen voor het locale kankerfonds in Engeland. Ai, die overal zo enorm enthousiast over is en wel zo gruwelijk veel foto's neemt dat ik nog niet weet of het me irriteert of dat ik er iets van kan leren. Lynda en Lisa die met hun dochter een wereldreis maken. De dochter hoeft niet naar school, ze leert op reis de meest belangrijke zaken; openstaan voor iedereen, zelfvertrouwen en een hele hoop kennis over de wereld en de mensen die daarin wonen. Ina, die op een organische, veganistische, biologische of andere te gezonde farm vlinders bestudeert. Ik moet bekennen dat ik een beetje mijn bedenkingen had over het precieze nut daarvan, maar och, iemand moet toch zich inzetten voor de vlinders...
Allemaal mensen die mijn reis bijzonder maken en waarvan iedereen een hoop kan leren. Ik hoop nog veel van dat soort mensen te mogen ontmoeten tijdens de komende tijd, op naar de volgende vijf maanden!

Na nog een paar dagen de toerist uit te hebben gehangen in Buenos Aires ben ik op 4 januari met de bus vertrokken naar Santiago. Daar zou ik Cat weer zien en vanaf daar zouden we samen doorreizen naar het zuiden. Om redenen die ik me niet precies meer kan herinneren had Cat bedacht dat het niet handig zou zijn als we elkaar halverwege zouden zien, dus werd het ‘rock paper scissors' en een paar dagen later bevond ik me in een bus op weg naar Chili. De busrit duurde 24 uur, inmiddels een eitje. We hebben een paar nachten in Santiago doorgebracht en hebben een paar dagtripjes gemaakt naar omliggende steden.

Vanuit Santiago zijn we vertrokken naar Pucon, een klein stadje waar een hele hoop te doen is. Het voelde als een soort mini Zwitserland, houten chaletjes, bergen er omheen en een frisse wind. We hebben ruim gebruik gemaakt van alle mogelijkheden; we hebben tussen bomen en over rivieren geziplined en gehydrospeed. (Google momentje)

Na Pucon zijn we doorgereisd naar Chiloë, een eiland in Chili waar langzaamaan Patagonië begint; the Lake District. Chiloë viel voor ons een beetje tegen, Cat was ziek en het regende nogal. Ik heb nog een kleine trekking gelopen rondom de ‘palafitos', de woningen op palen die het eiland omringen.
Na twee nachten kregen we zin om weer de grens over te gaan; wie wil nou niet urenlang wachten, vreemd aangekeken worden en moeilijke en onverstaanbare vragen moeten beantwoorden voor een stempel? Op naar Bariloche dus! Waar Pucon al een beetje op Zwitserland leek, deed Bariloche nog meer zijn best om Europees aan te doen. Je kon met Sint Bernardshonden op de foto, er waren houten kerkjes en ook hier werd heerlijke chocolade gemaakt. We zaten in een geweldig hostel op 10 hoog, waardoor we iedere ochtend wakker werden met een enorm uitzicht over de bergen, het stadje en het meer. We bleven hier een stuk langer dan gepland, dit hostel was voor mij tot nu toe veruit het beste hostel waar ik ben geweest! We huurden een auto voor een paar dagen en reden ‘the 7 lakes route', een route langs... Je raadt het al. Helaas regende het de twee volle dagen en hebben we vooral de lakes verder gevuld zien worden, maar we hadden de grootste lol met onze corsa zonder vering en Cat die volledig aan de verkeerde kant van de weg reed zoals het een echte Engelse betaamt. Na nog een dag Bariloche namen we dan toch echt met pijn in ons hart afscheid van het heerlijke hostel en vertrokken we naar El Calafate. Dit voelde als een behoorlijke reis op zich, 32 uur in de simpelste bus was precies 3 uur een pretje. De overige 29 uur waren vooral pijnlijk en lang, maar uiteindelijk kwamen we dan toch midden in de nacht aan in de stad die zich officieel in Patagonië bevindt. El Calafate is een klein stadje met vooral één grote attractie, de enorme gletsjer ‘Perito Moreno'. We hebben deze gletsjer ten volle benut; een boottocht erheen, een trekking erop en een uitzicht erover. Vooral de trekking was echt super, hoe vaak loop je nou op een gletsjer?
De laatste avond in El Calafate zijn we enorm chique uit eten geweest, we moesten namelijk vieren dat het onze laatste avond samen was... Vervolgens hebben we nog een gokje gewaagd in het plaatselijke casino, wat ons toch weer een paar gratis wijntjes opleverde!

De volgende dag namen we nog samen de bus naar Rio Gallegos en vanaf daar vertrok Cat naar Buenos Aires en ik naar Ushuaia. Dat is de meest zuidelijke stad ter wereld, en dat bleek ook wel tijdens de busreis. We moesten een stuk door Chili en dus wéér die akelige grens over. Vanuit Bolivia kun je alles alle kanten op smokkelen als je zou willen, maar op een stuk kaas mee naar Chili staat hier onderhand de doodstraf. Op basis van alleen mijn paspoort moest ik mijn tassen uit de bus halen, ik werd bij voorbaat al gezien als bolletjesslikker. Of kaassmokkelaar, schijnt hier hetzelfde effect te hebben. Maar goed, na vijf uur wachten konden we dan verder rijden en ergens midden in de nacht kwam ik dan aan in ‘el fin del mundo'; het einde van de wereld. Ushuaia is maar een klein stadje, maar wel vol met toeristen. Toeristen uit Frankrijk, Israël, Amerika en ja hoor, Galder! Arjan de Hoon en ik wisten beide van elkaar dat we in Argentinië zaten, maar goed, Argentinië is nogal groot en daarnaast zouden we elkaar makkelijk voorbij kunnen lopen zonder enige herkenning... Maar toch troffen we elkaar in hetzelfde hostel aan, hoe toevallig wil je het hebben?! We hebben dan ook maar meteen een foto gemaakt voor de ouders, en een paar keer geproost ‘oep' Galder en Gesta!

Ondanks dat Ushuaia een klein plaatsje is, kun je vanuit hier veel activiteiten ondernemen. Ik had het plan om niet al teveel te doen, een paar dagen vooral relaxen en even bijkomen van het altijd onderweg zijn. Dat klonk als een solide plan, totdat mensen me foto's lieten zien van hun trip naar Antarctica. Vanuit Ushuaia is het ‘maar' twee dagen met de boot, en de last minute deals waren best redelijk... Dus na veel wikken en wegen, een telefoontje naar huis en uiteindelijk een toch nog impulsieve beslissing zat ik twee dagen later op de boot naar Antarctica!

En hier zou dan het gedeelte komen te staan waarin ik vertel over deze geweldige trip. Waarin ik vertel wat we hebben gedaan, gezien en beleefd. Maar op een of andere manier lukt het me maar niet om deze reis te beschrijven. Woorden schieten te kort en wat ik ook schrijf, het lijkt maar niet genoeg te zijn. Hoe klein we ons voelden tussen de immense ijsschotsen, hoe stil de stilte was toen we op de speedbootjes naast walvissen vaarden of hoe groot de stank was van de pinguïnpoep. Ik krijg het maar niet omschreven. Hoe snel de band groeide tussen de passagiers, hoe we door de cabins stuiterden iedere keer als we weer iets moois gingen zien op land en hoe indrukwekkend de besneeuwde bergen om ons heen waren. Ik kan de termen waar wij naar twee dagen al aan gewend waren niet uitleggen; zodiacs, landingen, tags, mudroom en recaps. Ik weet niet hoe ik kan vertellen dat ik zeeziek was, maar dat het echt volledig onbelangrijk was toen we eenmaal op Antarctica aankwamen, en aan sommige mensen krijg ik vast nooit uitgelegd waarom het de prijs tien keer of honderd keer waard is.

Een van de expeditiestafleden kwam met advies op mijn gedachten hoe ik dit ooit kon beschrijven.
'Don't tell them what you saw, because that won't say it all. Don't tell them where you went so they can google it, because the landscape changes every day. And don't tell them how it was, because you will never be able to find the words. Just tell them that there is only one way they will know; to go for themselves.' Ik hoop dat mijn foto's ietwat van de sfeer kunnen wegzetten, dat ze je een idee geven van het landschap waar geen woord genoeg voor is. Dat je een idee krijgt van de wereld daar, waar ik nooit weet van heb gehad. En mochten de foto's iets in je losmaken raad ik je maar één ding aan; Go for yourself and never have regrets!

De foto's van Chili en Argentinië zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2079512&id=1256164210&l=f91a7a511a

De foto's van Antarctica zijn te zien op: http://www.facebook.com/album.php?aid=2079517&id=1256164210&l=78ab09a2fc

Veel mensen vragen hoe de route precies gegaan is tot nu toe; Ik probeer de kaart op deze website regelmatig bij te houden, dat geeft een goed overzicht van de route!